«Έχω βγει από τη φυλακή εδώ και 48 ώρες, ίσως και λιγότερο. Βγήκα σωματικά, γιατί συναισθηματικά βρίσκομαι ακόμα εκεί. Σκέφτομαι τους φίλους μου, που είναι ακόμη πίσω από τους παγωμένους τοίχους των κελιών […]. Παίρνει χρόνο να προσπαθήσεις να ανακαλύψεις ξανά την ελευθερία, ό,τι κι αν είναι αυτό κι όσο κι αν υπήρξε ποτέ. Πριν από δύο μέρες το μόνο που ευχόμουν ήταν να βγω από αυτή την κόλαση, αλλά τώρα πια δεν ξέρω από πού ξεκινάει και πού τελειώνει […]. Κάθε μέρα το κλουβί θα φυλακίζει ένα καινούριο πουλί, κάθε μέρα. Είμαι έξω προσωρινά, αλλά ελπίζω ότι θα υπάρξει ένα ευτυχές τέλος για καθεμιά και καθέναν από εμάς».
Τα λόγια ανήκουν στην προσφάτως και προσωρινώς αποφυλακισθείσα συγγραφέα, Ασλί Ερντογάν*. Σε συνδυασμό με τις εκφράσεις του προσώπου της, καθώς τα πρόφερε, αποφάσισαν εκείνα κι όχι εγώ να γίνουν το πρώτο κείμενο της νέας χρονιάς, η αναγκαία αφορμή για να γραφτούν και κάποια καινούρια λόγια. Όχι, δεν θα είναι τόσο καινούρια όσο οι καινούριες λέξεις του 2016, που μπήκαν -αλίμονο- κι αυτές σε λίστα και κέρδισαν μια θέση δίπλα στις άλλες λίστες, αυτές για τα καλύτερα βιβλία του απερχόμενου έτους, τις καλύτερες ταινίες, τις καλύτερες φωτογραφίες, τους πιο συνταρακτικούς θανάτους, τα ψώνια των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, ε, και σε αυτές για τους καλύτερους λόγους που εξηγούν την (ώρες ώρες) απύθμενη βλακεία, που μαστίζει τους (συν;)ανθρώπους.
Τα δικά μου λόγια τα χαρακτηρίζω μόνο κατ’ επίφαση καινούρια, γιατί κατ’ ουσίαν είναι παλιά, αρχέγονα, σχεδόν «πλέουν στα χάη του κόσμου». Κάποια από αυτά είναι νεκρά. Πέθαναν από υποθερμία μαζί με τον 20χρονο μετανάστη από το Αφγανιστάν, στον Έβρο. Βομβαρδίστηκαν στο Χαλέπι, πνίγηκαν στην Μεσόγειο μαζί με άλλους 5000 ανθρώπους από την αρχή του 2016 μέχρι το τέλος του, εκτελέστηκαν στην Κωνσταντινούπολη την 1η του Γενάρη. Όσα μπόρεσα να περισώσω, είτε από το ακατανόητο του θανάτου τους είτε από την ανοησία της ζωής τους, θέλω να σας τα παραθέσω σαν ευχές για τη …νέα χρονιά που έφτασε εδώ και λίγες μέρες. Σαν προσωπικούς στόχους, που επιθυμώ να κοινοποιήσω με την ηθελημένη τυφλότητα να γίνουν συλλογικοί. Αλήθεια, πιστεύω ακόμη στη συλλογικότητα. Στις συλλογικότητες. Τις έχω δει να προχωρούν κόντρα στο μονοχνωτισμό του ωχαδερφισμού, της κλειστής ομάδας μόνο για εκλεκτούς, του εμετικού ατομικισμού.
Τα λόγια μου, που θέλουν να κάτσουν σε μια γωνίτσα κοντά στα λόγια της Ασλί Ερντογάν, ξεκινούν μ’ ένα ρήμα. «Ρίχνω». Ρίχνω τους τοίχους της (εκούσιας ή μη) φυλακής μου. Για να ρίξω τους τοίχους όλων των άλλων φυλακών που υπάρχουν γύρω μου, επιβάλλεται να ρίξω πρώτα τους δικούς μου. Όχι, ούτε ψυχολόγος είμαι ούτε κάποιος γκουρού, που ήρθε για να σας δώσει συμβουλές πνευματικής ευεξίας. Είμαι μια Ευθυμία, μια κοπέλα, ένας άνθρωπος σε μια πόλη, ένα σπίτι, ένα γραφείο που πασχίζει να ζήσει ως ένα πολιτικά ενσυνείδητο ον, που πάει να πει ως μέρος ενός συνόλου αγωνιζόμενων ανθρώπων. Ως κομμάτι μιας ευρύτερης κοινωνίας που δεν παζαρεύει τα τετραγωνικά του κλουβιού της, αλλά ρίχνει τα κάγκελά του. Που δεν βλέπει τους «παγωμένους τοίχους των κελιών» ως εμπόδια, αλλά ως πρόκληση για μια πιο εντατική προσπάθεια. Που ανακαλύπτει κάθε λεπτό της ώρας την ελευθερία της και κάθε φορά που τη συναντά την υπερασπίζεται όλο και περισσότερο.
Μην αγανακτείτε ορισμένοι με τις λογοτεχνίζουσες, θεωρητικές προτροπές μου, γιατί δεν είναι τέτοιες. Αποφασίστε να ζήσετε ως νοήμονες άνθρωποι κι όχι ως μικρόνοα άτομα, εθισμένα στην αδιαλλαξία των ιδεοληψιών σας και θα διαπιστώσετε από την πρώτη κιόλας στιγμή της νέας, αποφυλακιστικής οπτικής σας ότι τίποτα απ’ όσα έγραψα και διαβάσατε σε αυτό το κείμενο δεν είναι λόγια, παρά πράξεις. Καθημερινές, σχεδόν αντανακλαστικές, πολιτικές, στην εργασία σας, τη γειτονιά σας, το σύντροφό σας, στους φίλους και τους εχθρούς σας, στην Ελλάδα, την Τουρκία, στην υφήλιο ολόκληρη. Και κυρίως, μέσα σας. Καλή χρονιά. Καλή αποφυλάκιση.
Το βίντεο με τις δηλώσεις της Ασλί Ερντογάν στα Αγγλικά με γαλλικούς υπότιτλους:
*Η συγγραφέας Ασλί Ερντογάν, ήταν προφυλακισμένη από τις 19 Αυγούστου, στις γυναικείες φυλακές του Μπακίρκιοϊ της Κωνσταντινούπολης, κατηγορούμενη, μεταξύ άλλων, για «προπαγάνδα και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση», επειδή αρθρογραφούσε στην φιλοκουρδική εφημερίδα «Özgür Gündem», της οποίας ήταν και μέλος του ΔΣ ως σύμβουλος έκδοσης μέχρι το κλείσιμό της, με κυβερνητικό διάταγμα, τον Οκτώβρη, με την κατηγορία ότι διέδιδε «τρομοκρατική προπαγάνδα» υπέρ των Κούρδων ανταρτών του PKK.
