Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού είναι γεμάτα από πολεμικές συγκρούσεις: στην νοτιοανατολική Ευρώπη στην Ασία στην Αφρική. Στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική έχουμε συνεχώς ενδημικούς πολέμους που όμως είναι συνδεδεμένοι με την παγκόσμια αντιπαράθεση των μεγάλων δυτικών δυνάμεων για αυτοκρατορική κυριαρχία. Χαρακτηριστικό αυτών των πολέμων είναι η μη διάκριση ανάμεσα σε εμπόλεμους και αμάχους.(Η διάβρωση της διάκρισης ξεκίνησε από την φασιστική Γερμάνια, μα αυτό δεν θα αναλυθεί τώρα).
Για αυτά τα θύματα ακούσαμε πρώτη φορά το 1999, όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε την Γιουγκοσλαβία. Ατάραχοι εκπρόσωποι τύπου του ΝΑΤΟ χαρακτήριζαν όσους δολοφονούσαν «παράπλευρες απώλειες». Η φρασεολογία αυτή χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο του Ιράκ, του Αφγανιστάν. Αλλά ποιος νοιάζεται αν δολοφονηθούν από «έξυπνες βόμβες» 100.000 ή 500.000 ή 1.000.000 Αφγανοί, Ιρακινοί, Σύριοι ή…. αν το Ισραήλ εφαρμόζει μια συγκαλυμμένη και αργή γενοκτόνα πολιτική απέναντι στους Παλαιστίνιους; Ποιος θα δώσει έστω και μια δεκάρα για τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που πνίγονται στην Μεσόγειο προσπαθώντας να ξεφύγουν από την αθλιότητα και τους πολέμους;
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση περιπλέχτηκε ακόμα περισσότερο με την χρήση στην δημόσια ρητορική του δυτικού κόσμου της λέξης «τρομοκρατία» για να περιγράψει την αντίδραση των παρεκκλινόντων από τις δυτικές πολιτιστικές αξίες. Δηλαδή τις ιερές αγελάδες του δυτικού πολιτισμού: τη «δημοκρατία» και τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Ποιο είναι όμως το υποκρυπτόμενο σκεπτικό;
Δεν γνωρίζω δεν είμαι ειδικός σε τέτοια ζητήματα που μοιάζουν με το κρεμμύδι. Βγάζεις μια φλούδα και από κάτω υπάρχει άλλη μια, την βγάζεις και αυτή μα έρχεσαι αντιμέτωπος με ακόμα μια…
Γι αυτό θα καταθέσω μια παραβολή του αγίου Αυγουστίνου που την αλίευσα από το βιβλίο του Νοαμ Τσόμσκυ: Διεθνής Τρομοκρατία στον Πραγματικό Κόσμο:
Κάποτε, οι συνθήκες το έφεραν έτσι που ο βασιλιάς του Κόσμου Αλέξανδρος ήρθε αντιμέτωπος με έναν πειρατή. Ο βασιλιάς τον ρώτησε: «Πως τολμάς να μολύνεις τις θάλασσες με την πειρατεία σου;»
Ο πειρατής απάντησε: «Κι εσύ πως τολμάς να μολύνεις τον κόσμο ολόκληρο; Εγώ έχω ένα μικρό πλοίο και με λέτε πειρατή. Εσύ έχεις μεγάλο στόλο, και σε λένε αυτοκράτορα. Αλλά εσύ μολύνεις τον κόσμο ολόκληρο. Εγώ μπροστά σου δεν κάνω σχεδόν τίποτα».
Μήπως έτσι δουλεύει ο κόσμος; Να θεωρείται ο πειρατής ο κατεξοχήν εγκληματίας;
Γιατί σε ένα κόσμο που υπάρχουν κάπου 190; 200; Κράτη στην ουσία μόνο 5-6 ηγεμονεύουν και αποφασίζουν; Και μάλιστα όχι με πολιτικούς διακανονισμούς αλλά μέσω μονόπλευρης επιβολής των επιθυμιών τους;
Συνάφεια με τα παραπάνω έχει και η πραγμάτευση της παγκοσμιοποίησης του τύπου της «ελεύθερης αγοράς», στηριγμένη σε λίγες δεκάδες υπερεθνικές ιδιωτικές εταιρείες, που πρέπει να δρα ανεμπόδιστα από σύνορα και ανεπηρέαστη από το φάσμα των ανεξάρτητων κρατικών πολιτικών. Η «ελεύθερη αγορά» που διευκόλυνε τη μεταφορά σημαντικών κλεμμένων χρηματικών ποσών, από κράτη με πλούσιες πρώτες ύλες, προς τους φορολογικούς και νομικούς παραδείσους. έχει προκαλέσει δραματική αύξηση στις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες εντός των Κρατών και ταυτόχρονα προκαλεί ακραία πλανητική οικονομική αστάθεια.
Οι μονεταριστικές πολιτικές που ηγεμονεύονται από ιδρύματα τύπου ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας υπονομεύουν την ικανότητα των κρατών να διατηρούν ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης του πληθυσμού. Ταυτόχρονα ο κάθε εργαζόμενος ακόμα και στα ανεπτυγμένα κράτη πιέζεται από την εφεδρική στρατιά εργασίας, δηλαδή των μεταναστών που τρέχουν να ξεφύγουν από την αθλιότητα της φτώχιας, των πλουσίων κατά τα αλλά χωρών τους, και από τους μικρούς ή μεγάλους πολέμους που μαίνονται σε όλες σχεδόν τις περιοχές της οικουμένης.
Όλα αυτά σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν έχουν καμιά αξία και αν χρίουν σεβασμού τα Σύμφωνα για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα των λαών όπως αυτά περιγράφονται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ή τής Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων τού Ανθρώπου εκ μέρους όλων των ανεπτυγμένων δυτικών χωρών οι οποίες με θριαμβεύουσες ρητορικές έχουν προβεί στην κύρωσή τους.
Σ’ αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι πρέπει να επισημάνουμε και την εγκληματική οικονομική πολιτική και την αδιαφορία για τις επιπτώσεις, χρηματοπιστωτικών κύκλων που στραγγαλίζουν με όπλο το «Χρέος» τον πάλαι ποτέ λεγόμενο Τρίτο Κόσμο που σήμερα η δύση τον ονομάζει «αναπτυσσόμενο». Οι λαοί καλούνται να εξοφλήσουν ένα χρέος που αποτελεί σύμβολο της υποταγής της χώρας τους στα συμφέροντα των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων και των πολυεθνικών εταιριών. Οι δικαιούχοι αυτού του «Χρέους» δε θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν κάθε είδους βίας από το πάγωμα πιστώσεων, την πείνα ή την ανοικτή στρατιωτική βία προκειμένου να προστατεύσουν την «επένδυση» τους.
ΟΤομάς Σανκαρά Πρόεδρος της Μπουρκίνα Φάσο σε ομιλία στην Αντίς Αμπέμπα, στις 29 Ιουλίου τού 1987 προφήτευσε: «Το χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί, διότι είναι κατ’ αρχάς προφανές ότι η μη πληρωμή του δεν συνεπάγεται τον θάνατο των δανειστών μας. Ισχύει, μάλιστα, το αντίθετο: η εξόφλησή του θα μας καταδικάσει σε βέβαιο θάνατο. (…) Μας είναι αδύνατο να αποδεχθούμε την ηθική τους. Δεν δεχόμαστε να μας μιλάνε για αξιοπρέπεια. Δεν δεχόμαστε να μας μιλάνε για το ήθος και την εντιμότητα όσων εξοφλούν και για την απώλεια εμπιστοσύνης έναντι των κακοπληρωτών. Αντιθέτως, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι φυσιολογικό να δηλώνει κανείς σήμερα ότι οι μεγαλύτεροι κλέφτες είναι όσοι κατέχουν τον μεγαλύτερο πλούτο. (…) η άρνηση τής πληρωμής τού χρέους θα μας επιτρέψει να αφιερώσουμε στην ανάπτυξη τους πενιχρούς πόρους που διαθέτουμε. (…) Αν μόνο η Μπουρκίνα Φάσο αρνηθεί να πληρώσει το χρέος, είναι βέβαιο ότι θα αδυνατώ να παρευρεθώ στην επόμενη διάσκεψη! http://www.humanite.fr/04_02_2011-tunisie-ha%C3%AFti-des-dictateurs-trop-peu-inqui%C3%A9t%C3%A9s-464383
Πράγματι ο Σανκαρά δεν πρόλαβε να παρευρεθεί σε άλλη διάσκεψη. Δολοφονήθηκε με εντολή, συνενοχή και κάλυψη της Γαλλικής κυβέρνησης του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν. Η Γαλλία έχει δημιουργήσει το φράγκο CFA ένα νόμισμα που υποχρεούνται να χρησιμοποιούν δεκατέσσερις αφρικανικές χώρες πρώην γαλλικές αποικίες με αδύναμες και διεφθαρμένες κυβερνήσεις ώστε αυτή να μπορεί να εισάγει πάμφθηνη πρώτη ύλη.
Σήμερα η παγκόσμια αταξία και η σκληρή τυφλή βία είναι μια σκληρή πραγματικότητα που την βιώνουν στο εσωτερικό τους και οι κυρίαρχες δυνάμεις. Οι απρόβλεπτοι κίνδυνοι για την ζωή των πολιτών στα προνομιούχα κράτη, (που από στατιστική σκοπιά μόλις και είναι υπολογίσιμο μέγεθος μπροστά στην ανοικτή στρατιωτική βία), από τρομοκρατικά δίκτυα προκαλούν φόβο και οι πολίτες στρέφονται στην καλύτερη περίπτωση υπέρ της εθνοκρατικής ισχύος και μιας αυταρχικής αντίληψης της κοινωνικής τάξης και της εθνικής ασφάλειας και στην χειρότερη στον ωμό βάρβαρο φασισμό.
Οι κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών ενισχύουν με την ρητορεία του ανορθολογικού φόβου προσπαθώντας με αυτόν των τρόπο να δικαιώσουν την πολιτική της πλανητικής καπιταλιστικής κυριαρχίας τους.
Και μπροστά στις μεθόδους της οργανωμένης βίας που ακολουθούν για αυτήν την πολιτική κυριαρχίας, όλη η τυφλή και βάρβαρη δράση των ενεργών τρομοκρατικών ομάδων ναι μεν είναι αμελητέα μα γεννάει δυσανάλογα βάσανα, απροσμέτρητη θλίψη, διαρκή στενοχώρια και κοινωνικές εντάσεις.
Φαύλος κύκλος που θα γεννά συρράξεις γενοκτονίες και βαρβαρότητα.
