Λάβρος εμφανίστηκε ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδας από το βήμα της Πανθρακικής Ιερατικής Σύναξης εναντίον τρόικας, δανειστών και ΕΕ. Όπως είπε ο κ.Ιερώνυμος «η Ελλάδα δέχεται τραχύ εκβιασμό από τους δανειστές της», «μας πνίγουν, μας οδηγούν σε ασφυξία μέχρι να επιτύχουν την πλήρη παράδοση», «η Ευρώπη της αλληλεγγύης, της συνεργασίας και του χριστιανικού πνεύματος, μεταβλήθηκε στην Ευρώπη της εκμετάλλευσης και των τοκογλύφων του εμπορίου», ήταν μερικά από τα λόγια του.
Φυσικά δεν παρέλειψε να τα αποδώσει όλα αυτά στο ότι «η Ευρώπη απομακρύνεται από το χριστιανικό της πνεύμα» προσθέτοντας ότι «οι ξένοι δεν θα φύγουν από την Ελλάδα μέχρι η ιστορία της χώρας μας να αποχρωματιστεί, ο λαός μας να πάψει να θρησκεύει, να αποκοπούμε από τις ρίζες και τις παραδόσεις μας, να μπούμε σε αυτό που λέγεται νέος κύκλος της ιστορίας».
Δεν είναι της ώρας να αναλωθούμε σε μια συζήτηση για το αν το σημερινό πνεύμα της ΕΕ απέχει και πολύ από το «χριστιανικό πνεύμα» της Ευρώπης των σταυροφόρων. Ούτε να ζητήσουμε δείγματα από κάποιο περασμένο «θαύμα» μιας ανύπαρκτης εποχής όπου τάχα η Ευρώπη των αστών ήταν κάτι σαν την χαμένη σήμερα Ατλαντίδα της συνεργασίας και της αλληλεγγύης.
Κρατάμε, εντούτοις, τις διαπιστώσεις του Αρχιεπισκόπου, ανεξαρτήτως της αφετηρίας και της ερμηνείας που δίνει στα αίτια των κακώς κειμένων που περιγράφει. Και θέτουμε δυο ζητήματα:
Πρώτον, αν η Εκκλησία είναι ένα ενιαίο σώμα τότε μήπως θα έπρεπε να αναλύσει αυτές τις απόψεις του σε Αγίους, όπως για παράδειγμα ο Άνθιμος, ο οποίος στην αρχή της κρίσης καλούσε την κάθε ελληνική οικογένεια να πληρώσει από 1.000 ευρώ για να ξεπληρώσουμε, όπως έλεγε, το δημόσιο χρέος ενώ προσφάτως κομπορρημονούσε για το πώς η Μητρόπολή του δεν πλήρωσε ΕΝΦΙΑ;
Δεύτερο –και σημαντικότερο: Την ώρα που ο λαός βρίσκεται υπό τον εκβιασμό δανειστών και τοκογλύφων, όπως αναφέρει ο Αρχιεπίσκοπος, μήπως η Εκκλησία θα μπορούσε να κάνει το αυτονόητο για να ελαφρύνει αυτό το βάρος; Και δεν αναφερόμαστε στις επιδοτούμενες από τα ΕΣΠΑ αγαθοεργίες ούτε στα συσσίτια τα πληρωμένα από το παγκάρι και τον οβολό που καταθέτουν οι πιστοί από το υστέρημά τους. Για το πλεόνασμα της εκκλησιαστικής περιουσίας, μιλάμε…
