Αγαπητέ μου «Ημεροδρόμε»,
με αφορμή το πραγματικά εξαιρετικής εμπνεύσεως (κάτι μάλλον σύνηθες για τα «κυβικά» του) πρόσφατο κειμενάκι του φίλου και (με την ευρεία έννοια) συντρόφου Νίκου Μπογιόπουλου, που αναδημοσίευσες, αλλά και το ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο του πανεπιστημιακού Θωμά Μαυροφίδη, σε παρακαλώ να φιλοξενήσεις τις παρακάτω σκέψεις:
-Αχ τι ντροπή, τέτοια ντροπή, στρατηγέ-ναύαρχε Θεμιστοκλή, που άφησες τους Πέρσες να πυρπολήσουν την Αθήνα και μετά να κάνουν κρουαζιέρες στ΄ανοιχτά του Σαρωνικού…
-Αχ τι ντροπή, τέτοια ντροπή, γενναίε στρατηγέ Θεόδωρε Κολοκοτρώνη, που επέτρεψες στο ασκέρι του Δράμαλη να κόβει βόλτες στο βόρειο κομμάτι του Μοριά, φθάνοντας ανενόχλητος μέχρι το Άργος…
-Αχ τι ντροπή, τέτοια ντροπή, αχ τι εθνική μειοδοσία ήταν αυτή σύντροφε Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, που -ελαφρά τη καρδία- παρέδωσες στους Γερμανούς, σχεδόν τα μισά εδάφη της ευρωπαϊκής Ρωσίας, βάζοντας την υπογραφή σου στο Μπρεστ-Λιτόφσκ…
-Αχ τι ντροπή, τέτοια ντροπή, πατερούλη Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Ντζουγκασβίλι, που διέταξες τον Kόκκινο Στρατό να γυρίσει τα νώτα του στις επελαύνουσες χιτλερικές ορδές και να παραδώσει στο πυρ τη σοδειά των κολχόζ, υποχωρώντας ως τα περίχωρα της Μόσχας…
-Αχ τι ντροπή, τέτοια ντροπή, δοξασμένε ηγέτη Χο Τσι Μινχ, που έβλεπες τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές να κατακαίνε την πατρίδα σου κι εσύ έστελνες τους Βιετκόνγκ να κρύβονται μέσα στα ποτάμια και ν’ ανασαίνουν με καλάμι…
Να συνεχίσω; Αμαρτία είναι. Θα πέσουν στο κεφάλι μου η Σαλαμίνα, τα Δερβενάκια, η Κριμαία, το Στάλινγκραντ και η Σαϊγκόν, όλα μαζί, και θα με πλακώσουν.
Θέλω να πω, καλοί μου σύντροφοι και φίλοι, ότι το πιο εύκολο πράγμα είναι οι αφορισμοί, οι κατάρες και τα μπινελίκια. Στον καιρό τους, όμως. Έχει έρθει αυτός ο καιρός; Επιτρέψτε μου να διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες.
Και βέβαια (ο άλλος παλιόφιλος) ο Αλέξης δεν είναι ούτε Λένιν ούτε Στάλιν ούτε κανείς από τους προαναφερόμενους. Και ούτε θα (ήθελε να) γίνει ποτέ.
Αλλά να μην του αναγνωρίσουμε καν ότι το παλεύει; Όχι βέβαια να τους μοιάσει, αλλά τουλάχιστον να μην μοιάσει σε κανέναν από τους προκατόχους του (κι ας φλερτάρει με το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου).
Εν κατακλείδι: Έχω τη γνώμη ότι το παιχνίδι παίζεται ακόμη. Και θα παίζεται διαρκώς. Και θα έχει, όπως ήδη έχει, πολλές ανατροπές. Τόσες που κι ο ίδιος ο Τσίπρας, ώρες ώρες, μοιάζει με ζαλισμένο κοτόπουλο. Δεν θα εκπλαγώ αν μάθω ότι μετά τον έρπη στα χείλη, άρχισε (στα 41 του) και το …κάπνισμα!
Θα εκπλαγώ, ωστόσο, αν μάθω ότι παραδόθηκε. Ο πόλεμος (δεν φαντάζομαι να αμφιβάλει κανείς ότι βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση) έχει πολλές μάχες. Μερικές μάχες, για να είναι νικηφόρες, απαιτούν και ελιγμούς ή ακόμη και τακτικές υποχωρήσεις. Άλλωστε, ακόμη και η ήττα είναι -μερικές φορές- τιμή. Η παράδοση είναι -πάντα- ντροπή. Τέτοια ντροπή. Κι ακόμη χειρότερη. Με δάκρυα δυό και στεναγμούς όχι σαρανταδυό αλλά εξηνταδυό (τα εκατό).
Στην απευκταία αυτή περίπτωση, θα συμφωνήσω με τον καλό μου φίλο τον Νικόλα, ότι θα πρέπει να πάει αμέσως στην Καισαριανή, να πάρει πίσω τα κόκκινα τριαντάφυλλα. Και να τα προσφέρει στην ανώτατη διοίκηση του Δ’ Ράιχ…
Ως τότε, υπομονή. Και προπαντός, ψυχραιμία…
