Ο γίγαντας – Handia
Σκηνοθεσία: Altor Arregi, Jon Garaňo
Πρωταγωνιστούν: Ramón Aguirre, Iňigo Aranburu, Iňigo Azpitarte
Μια ταινία επικών διαστάσεων από τη χώρα των Βάσκων που φτάνει φορτωμένη με δέκα βραβεία Γκόγια, ανάμεσα τους το βραβείο σεναρίου, σκηνοθεσίας και μοντάζ. Το συγγραφικό και σκηνοθετικό δίδυμο των προπέρσινων «Λουλουδιών» δοκιμάζεται σε μια υπερπαραγωγή για τα δεδομένα της ισπανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας με ένα σενάριο βασισμένο σε αληθινή ιστορία.
Η ταινία ξεκινάει δυναμικά, με υπέροχες εικόνες και χρώματα. Κάπου χαμένο στους λόγους της χώρας των Βάσκων βρίσκεται το σπίτι όπου ζουν οι αδελφοί Μαρτίν και Χοακίν με τον πατέρα τους. Σε μία από τις πολλές φάσεις του εμφυλίου που μαινόταν στην Ισπανία του 19ου αιώνα, ο στρατός των Καρλιστών περιφέρεται στην ύπαιθρο χώρα, αρπάζει από τους πάμφτωχους χωρικούς το βιος τους και στρατολογεί τους νέους. Όταν ζητάν από τον πατέρα να διαλέξει ποιο από τα δυο του αγόρια θα στείλει στον πόλεμο, εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη τους δίνει τον Μαρτίν. Εκείνος υποτάσσεται στη μοίρα του και τους ακολουθεί, πολεμά μαζί τους και σακατεύει το δεξί του χέρι.
Αφού τριγυρίζει για τρία χρόνια προσπαθώντας να βρει δουλειά για να μαζέψει λεφτά να φύγει στην Αμερική και να γλιτώσει τη σκληρή μοίρα που τον περιμένει στην άγονη πατρική γη, στο τέλος γυρνάει πίσω για να βρει τον αδελφό του να πάσχει από γιγαντισμό και να έχει ξεπεράσει τα δυόμιση μέτρα. Μαζί με τον Αρθαντούν, έναν δαιμόνιο ιμπρεσάριο, πείθουν τον Χοακίν να ξεκινήσουν ένα ταξίδι σε όλη την Ισπανία και την Ευρώπη, όπου παρουσιάζουν τον Χοακίν ως αξιοπερίεργο και καταφέρνουν να βγάλουν τα χρήματα που μπορούν να τους εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον. Οι μέρες της ευημερίας όμως είναι μετρημένες, όπως και οι μέρες που απομένουν στον Χοακίν που γερνάει με τους ρυθμούς με τους οποίους μακραίνουν τα κόκκαλα του.
Ενώ στο πρώτο μισό της ταινίας η αφήγηση είναι σφιχτή και αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες της βασκικής αγροτικής κοινωνίας, αποτυπώνοντας με μαεστρία τόσο το τοπίο όσο και τα πρόσωπα των ηρώων της ιστορίας, στο δεύτερο μέρος οι σκηνοθέτες φαίνεται να παρασύρονται από τη χολυγουντιανή μανιέρα των επικών υπερπαραγωγών και οδηγούνται με μεγάλη ευκολία σε μία επίπεδη παράθεση σκηνών στο γνωστό μοτίβο ‘η άνοδος και η πτώση’, προσπαθώντας να προσεγγίσουν χωρίς ποτέ να εμβαθύνουν θέματα όπως η κυριαρχία της Καστίλης και της γλώσσας της στην υπόλοιπη Ισπανία, οι ανυπέρβλητες ταξικές διαφορές και, κυρίως, η σχέση ανάμεσα στα δυο αδέλφια και ο αγώνας τους να βοηθήσει ο ένας τον άλλο μέσα από τις αντιζηλίες και τις διαφορές τους. Και σε αυτότ το τελευταίο είναι ακριβώς που αποτυγχάνει η ταινία. Παγιδευμένη από την έκταση του θέματος, δεν κατορθώνει να πιάσει τις λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις των ‘Λουλουδιών’ και περιορίζεται σε μια εξιστόρηση γραμμική, χωρίς εντάσεις. Η ταινία κυλάει ευχάριστα – η φωτογραφία, θα επαναλάβω, είναι εξαιρετική – χωρίς όμως να συγκινήσει ούτε να μαγέψει.
