ΝΑΙ, αν ο άνθρωπος είναι ο θρίαμβος της ελευθερίας του, και ΝΑΙ, εάν «η Δύση, Δύση είναι και θα δύσει!» τότε αγαπητέ μου, συμπολίτη… το δημοψήφισμα της Κυριακής μάς δίνει την ευκαιρία να πούμε ΟΧΙ στην Δύση… –και στις κυβερνήσεις της Ευρώπης που μας διοικούν με τον τρόπο που μας διοικούν (διότι αυτές μας διοικούν!), μιας και προφανώς πιστεύουν το αντίθετο, ότι: εμείς οι λαοί, οι άνθρωποι… είμαστε δούλοι!!!– να πούμε, λοιπόν, ΟΧΙ ! Κι ένα τέτοιο ΟΧΙ, και με έναν τέτοιον ανάλογο τρόπο, (ας επιλέξει κανείς ελεύθερα τον τρόπο με τον οποίον θα θελήσει να εκφράσει την διαφωνία του – αναρωτιέμαι, όμως, αν έχουμε και πολλά περιθώρια επιλογής…) που θα καταδείξει και θα διατρανώσει, τουλάχιστον, αυτό το: ΝΑΙ – ο άνθρωπος είναι ο θρίαμβος της ελευθερίας του !!!
Ο Φιόντορ Ντοστογιέβσκυ –τι περίεργο… ήδη από το 1880– στους «Αδελφούς Καραμάζοβ», στον δεύτερο τόμο, στο πέμπτο κεφάλαιο με τίτλο «ο Μέγας Ιεροεξεταστής», σε μια συνομιλία τού Ιεροεξεταστή με τον φυλακισμένο Ιησού, βάζει στο στόμα του ήρωά του, τού Ιεροεξεταστή, σκέψεις που διαβάζοντάς τις νιώθουμε πως ακόμα και σήμερα είναι η θεωρητική βάση της σημερινής πολιτικής της Δύσης… Και όχι μόνον της σημερινής… Αυτά όλα που συμβαίνουν σήμερα μάλλον έχουνε την αρχή τους σε ένα απώτατο παρελθόν… και το «τέλος» τους (λέξη που τόσο συχνά και προφητικά επαναλαμβάνει ο Ιεροεξεταστής) –φευ– αν όχι στο σήμερα, τότε μάλλον στο εγγύτατο μέλλον…
Αγαπητέ μου, συμπολίτη… πριν πας στις κάλπες ας διαβάσεις, σε παρακαλώ, τον «Μέγα Ιεροεξεταστή»… Ένα σπουδαίο, εμβληματικό κείμενο, που ίσως να σου λύσει πολλές απορίες… Δεν είναι μεγάλο, δεν θα σου πάρει πολύ χρόνο… Κυκλοφορεί και ανεξάρτητα από το βιβλίο, μόνο του αυτό το κεφάλαιο, σε διάφορες εκδόσεις (μια τελευταία πχ είναι στις εκδόσεις Ζαχαράκη…) Ενδεικτικά, σε παροτρύνω να διαβάσεις τα κάτωθι αποσπάσματα (σε μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου)… με την ελπίδα ότι θα σταθούν ως έναυσμα προκειμένου να προσφύγεις πάραυτα στο κείμενο…
Μιλάει, λοιπόν, ο Ιεροεξεταστής στον Ιησού και ανάμεσα στα άλλα του λέει:
«Θέλεις να πας στον κόσμο και πηγαίνεις μ’ αδειανά τα χέρια, με κάποια υπόσχεση ελευθερίας που οι άνθρωποι με την ηλιθιότητά τους και με την έμφυτη διαφθορά τους δεν μπορούν ούτε καν να την κατανοήσουν, που τη φοβούνται και τη σκιάζονται γιατί τίποτα και ποτέ δεν υπήρξε για τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία πιο αφόρητο από την ελευθερία!»
«Ω, ποτέ, ποτέ τους δε θα χορτάσουν χωρίς εμάς. Καμιά επιστήμη δε θα τους δώσει ψωμί όσο θα μένουν ελεύθεροι, μα στο τέλος θα ‘ρθούν να καταθέσουν την ελευθερία τους στα πόδια μας και θα μας πουν: “Κάντε μας σκλάβους, μα χορτάστε μας”.»
«Θα πειστούν ακόμα πως ποτέ δε θα γίνουν ελεύθεροι γιατί είναι αδύναμοι, διεφθαρμένοι, μηδαμινοί κι επαναστάτες. Συ τους υποσχέθηκες τον άρτον τον επουράνιον, μα Σου ξαναλέω: Μπορεί τάχα να συγκριθεί με τον επίγειο, στα μάτια αυτής της ανθρώπινης ράτσας, της ανίσχυρης, της πάντα χυδαίας και διεφθαρμένης;»
«Όχι, εμείς αγαπάμε και τους αδύναμους. Είναι διεφθαρμένοι κι επαναστάτες μα στο τέλος αυτοί ίσα-ίσα είναι που θα γίνουν υπάκουοι. Θα μας θαυμάζουν και θα μας θεωρούν θεούς τους, γιατί μπήκαμε επί κεφαλής τους και δεχτήκαμε το βάρος της ελευθερίας που εκείνοι τη φοβήθηκαν, και δεχτήκανε να κυριαρχούμε πάνω τους, τόσο ανυπόφορο θα τους είναι στο τέλος να είναι ελεύθεροι!»
«Αν αποδεχόσουν τους “άρτους”, θ’ απαντούσες στη συμπαντική και προαιώνια ανθρώπινη λαχτάρα τόσο του ατόμου όσο και του συνόλου, δηλαδή: “ποιον θα προσκυνήσω;” Δεν υπάρχει πιο ακατάπαυστη και πιο βασανιστική φροντίδα για τον άνθρωπο, όταν μένει ελεύθερος, παρά πώς να βρει όσο γίνεται γρηγορότερα κάποιον να προσκυνάει.»
«…η πιο βασανιστική φροντίδα για τον άνθρωπο είναι τούτη:
ζητάει να βρει όσο μπορεί γρηγορότερα κάποιον που να μπορεί να του παραδώσει εκείνο το δώρο της ελευθερίας που μ’ αυτό γεννιέται ο δύστυχος. Μα κύριος της ελευθερίας των ανθρώπων γίνεται μονάχα εκείνος που μπορεί να καθησυχάσει τη συνείδησή τους. Με το ψωμί Σου δινόταν μια ακαταμάχητη σημαία: Θα ‘δίνες ψωμί κι ο άνθρωπος θα Σε προσκυνούσε, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο αδιαφιλονίκητο απ’ το ψωμί,…»
«…ο άνθρωπος προτιμάει την ησυχία, ακόμα και το θάνατο, παρά την ελεύθερη εκλογή εν γνώσει του καλού και του κακού. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό για τον άνθρωπο από την ελευθερία της συνείδησής του, μα δεν υπάρχει και τίποτα πιο βασανιστικό.»
«…εκτίμησες τους ανθρώπους τόσο που δεν τ’ αξίζανε,
γιατί φυσικά αυτοί είναι δούλοι αν και πλάστηκαν επαναστάτες.»
«…ο άνθρωπος είναι αδύναμος και τιποτένιος. Τι σημαίνει αν τώρα επαναστατεί παντού ενάντια στην εξουσία μας και καυχιέται κιόλας γιατί είναι επαναστάτης; Αυτό είναι περηφάνεια ενός παιδιού, ενός σκολιαρόπαιδου. Είναι μικρά παιδιά που ξεσηκώθηκαν στην τάξη και διώξανε το δάσκαλο τους. Μα θα ‘ρθει κι ένα τέλος στον παιδιάστικο ενθουσιασμό τους κι όλα αυτά θα τους κοστίσουν ακριβά.»
«…ό,τι αποζητάει ο άνθρωπος στη γη. Δηλαδή: ποιον να προσκυνήσει, σε ποιον να εναποθέσει τη συνείδησή του και με ποιον τρόπο να ενωθεί επιτέλους με τους συνανθρώπους του για ν’ αποτελέσουν όλοι μιαν αναμφισβήτητη, γενική και ομονοούσα μυρμηγκοφωλιά. Γιατί η ανάγκη της παγκόσμιας συνένωσης είναι το τρίτο και τελευταίο μαρτύριο των ανθρώπων.»
«Γιατί ποιος άλλος μπορεί να κυριαρχεί πάνω στους ανθρώπους,
αν όχι εκείνος που κυριαρχεί τη συνείδησή τους και που κρατάει στα χέρια του το ψωμί τους;»
«Ω, θα περάσουν ακόμα πολλοί αιώνες εκτρόπων του ελεύθερου πνεύματος, της επιστήμης και της ανθρωποφαγίας. Γιατί, μια κι άρχισαν να χτίζουν τον πύργο της Βαβέλ τους χωρίς εμάς, θα καταλήξουν στην ανθρωποφαγία.»
«Ω, θα τους πείσουμε πως μονάχα τότε θα γίνουν ελεύθεροι, όταν θα παραιτηθούν απ’ την ελευθερία τους για χάρη μας και θα υποταχτούν σε μας.»
«Η ελευθερία, η ελεύθερη σκέψη και η επιστήμη θα τους κάνουν να χάσουν το δρόμο τους σε τέτοιες λόχμες, θα τους βάλουν μπροστά σε τέτοια θαύματα κι αξεδιάλυτα μυστήρια που μερικοί απ’ αυτούς, οι πιο ατίθασοι και οι πιο άγριοι, θα αυτοκαταστραφούν · οι άλλοι, οι ανυπόταχτοι μα αδύναμοι, θα καταστρέφουν ο ένας τον άλλον και οι υπόλοιποι, οι αδύναμοι και δυστυχισμένοι, θα συρθούν στα πόδια μας και θα μας φωνάξουν εκλιπαρώντας: “Ναι, είχατε δίκιο, σεις μονάχα κατέχατε το μυστικό Του και μείς γυρίζουμε σε σας. Σώστε μας απ’ τον εαυτό μας”.»
«Θα το εκτιμήσουν πολύ, πάρα πολύ, τι σπουδαίο είναι να υποταχτούν μια για πάντα!»
«Μα η αγέλη θα μαζευτεί και πάλι και θα υποταχτεί ξανά, για πάντα τούτη τη φορά.»
«…εμείς θα βρούμε για όλα κάποια λύση κι αυτοί στο τέλος θα πιστέψουν στη λύση μας χαρούμενοι γιατί θα τους απαλλάξει απ’ τη μεγάλη φροντίδα και τα τωρινά βάσανα της προσωπικής και ελεύθερης απόφασης.»
Αγαπητέ μου, συμπολίτη… εάν αυτά πιστεύει η Δύση –κι απ’ ότι φαίνεται ακόμα αυτά πιστεύουν για τον άνθρωπο οι κάθε λογής εξουσίες της Δύσης, θρησκευτικές και πολιτικές– τότε είναι καιρός (ήρθε ξανά…) να βροντοφωνάξουμε :
ΟΧΙ – δεν είμαστε δούλοι.
ΟΧΙ – δεν είμαστε ηλίθιοι.
ΟΧΙ – δεν είμαστε διεφθαρμένοι.
ΟΧΙ – δεν είμαστε αδύναμοι.
ΟΧΙ – δεν είμαστε μηδαμινοί.
ΟΧΙ – δεν είμαστε ανίσχυροι.
ΟΧΙ – δεν είμαστε χυδαίοι.
ΟΧΙ – δεν είμαστε τιποτένιοι.
ΟΧΙ – δεν είμαστε αγέλη.
ΟΧΙ – δεν θα καταθέσουμε την ελευθερία μας
στα πόδια σας.
ΕΙΜΑΣΤΕ : ελεύθεροι,
ανυπόταχτοι,
επαναστάτες!
ΕΙΜΑΣΤΕ : ΑΝΘΡΩΠΟΙ !!!
ΟΧΙ – δεν θα καταλήξουμε στην ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ !!!
Αγαπητέ μου, συμπολίτη…
Μη φοβού και μην ξεχνάς ότι
(όπως λέει κάπου και ο Ουμπέρτο Έκο)
«η Δύση, Δύση είναι και θα δύσει!»
Έως τότε…
Έρρωσο!
Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
Αθήνα, 2 Ιουλίου 2015
