Το κόμμα που δημιουργεί ο Γιώργος Παπανδρέου προσφέρει μια σπάνια δυνατότητα στους μελετητές της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ειδικότερα σε όσους καταπιάνονται (χωρίς ελπίδα) να μετρήσουν (σε ευρεία κλίμακα) το μέγεθος ή τα όρια της βλακείας…
Δεν έχει και μεγάλη σημασία αν τα κίνητρα του ΓΑΠ να ιδρύσει ένα κόμμα για να ξανα…σώσει τον τόπο εμπίπτουν στην απεραντοσύνη της δικής του (πολιτικής) βλακείας. Ή αν, αντίθετα, ποντάρει στην απέραντη βλακεία του Ελληνα ψηφοφόρου από τον οποίο ζητά να τον ξανα-εμπιστευτεί. Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση αυτή (δηλαδή η δημιουργία του κόμματος ΓΑΠ) ξεπερνά το χώρο της πολιτικής ανάλυσης και η ερμηνεία της απαιτεί προφανώς τη συνδρομή άλλων επιστημονικών κλάδων όπως της ψυχιατρικής, για παράδειγμα.
Αυτό ωστόσο που έχει ενδιαφέρον δεν είναι η πολιτική βλακεία ενός ανθρώπου (του ΓΑΠ) που υπήρξε πρωθυπουργός της χώρας και μέσα σε 2 μόλις χρόνια κατάφερε να την τινάξει στον αέρα. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον έχει να κάνει με το πόσους αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί να πείσει να τον ξανα εμπιστευθούν.
Σ αυτό ακριβώς το σημείο μπορεί να αναζητηθεί η μεγάλη συμβολή του ΓΑΠ στη μελέτη του φαινομένου καθώς οι εκλογικές επιδόσεις του μπορούν να μας δώσουν μια τάξη μεγέθους της εξάπλωσης της βλακείας σε πανελλαδική κλίμακα…
