Πέρα από το οικονομικό περιβάλλον, εκεί όπου η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας ως συνέπεια της οικονομικής καταστροφής της χώρας αποτυπώνεται με έντονο τρόπο είναι τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Όπως οι δημόσιοι πόροι προσαρμόζονται να αποδώσουν για την εξυπηρέτηση των δανείων, έτσι και η εξωτερική πολιτική της χώρας εμφανίζεται να αναλαμβάνει εργασίες για λογαριασμό άλλων (κατά κύριο λόγο αμερικανικών) συμφερόντων.
Η προσαρμογή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στις απαιτήσεις των ισχυρών συμμάχων και εταίρων ουδέποτε αμφισβητήθηκε. Ωστόσο, σ’ αυτά τα χρόνια της κρίσης οι δεσμοί εξάρτησης ενισχύθηκαν και εμφανίζονται απροκάλυπτα, υπό τη μορφή επαίνων για τον ρεαλισμό και την ικανότητα προσαρμογής της κυβέρνησης σ’ αυτόν τον σκληρό κόσμο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι και τα χρόνια της έσχατης οικονομικής αδυναμίας, την εποχή που οι κυβερνήσεις έκοβαν μισθούς – συντάξεις και ξήλωναν με άνεση (γιατί υπήρχε λίπος) δαπάνες σε περίθαλψη και παιδεία, το μόνο κονδύλι που δεν αμφισβητήθηκε ήταν το 2% επί του ΑΕΠ που ήταν προορισμένο για την ελληνική συνδρομή στο ΝΑΤΟ. Το εν λόγω κονδύλι δεν το ακούμπησαν ούτε οι δεξιοί της Ν.Δ., ούτε οι… σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ, ούτε οι… τεχνοκράτες του Παπαδήμου, ούτε ο μεγάλος σοσιαλξεδιός συνασπισμός Σαμαρά – Βενιζέλου… Αυτό το κονδύλι 2% του ΑΕΠ δεν το πείραξε ούτε η κυβέρνηση της αριστεράς και με δεδομένο κατ’ αρχήν αυτό το έξοδο ξεκινούν τους προϋπολογισμούς των περικοπών όλων των υπολοίπων οι δανειστές και ο Τσακαλώτος…
Όπως χωρίς καμία αμφισβήτηση η ελληνική κυβέρνηση έφερε σε πέρας τις οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας έναντι της συμμαχίας, έτσι, με την ίδια προθυμία, έσπευσε να ικανοποιήσει δύο μείζονες τρέχουσες απαιτήσεις των αμερικανών στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Και στις δύο περιπτώσεις η αμερικανονατοϊκή δραστηριότητα στρέφεται – αξίζει να σημειωθεί – κατά της Ρωσίας. Ενδεχομένως αυτό και να εξηγεί την υπονόμευση των ελληνορωσικών σχέσεων αυτήν την περίοδο.
Στο καμίνι της Συρίας
Όπως είναι γνωστό, το τελευταίο διάστημα το ΝΑΤΟ ενισχύει την παρουσία του στην ανατολική Μεσόγειο. Στη δύναμη αυτή του ΝΑΤΟ συμμετέχουν και τρεις φρεγάτες του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού. Κατ’ αρχάς η φρεγάτα «Έλλη», η οποία είναι μέλος του νατοϊκού στολίσκου που έχει αποστολή την παρακολούθηση της ναυτικής δραστηριότητας της Ρωσίας. Εκτός από την «Έλλη», σύμφωνα με καταγγελία του ΝΑΡ, στην περιοχή βρίσκονται ακόμη η φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς», που βρίσκεται στις ακτές του Λιβάνου στο πλαίσιο της αποστολής του ΟΗΕ «UNIFIL», με επίσημη αποστολή το εμπάργκο όπλων σε οργανώσεις που έχουν χαρακτηριστεί «τρομοκρατικές» (όπως η Χεζμπολάχ), καθώς επίσης και η φρεγάτα «Λήμνος», που βρίσκεται βόρεια της Αιγύπτου, μετέχοντας μαζί με άλλα μέσα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων (τέσσερα αεροσκάφη «F-16» και ένα «C-130», τρία επιθετικά ελικόπτερα τύπου «AH-64» και Ομάδα Ειδικών Επιχειρήσεων του Πολεμικού Ναυτικού) στην καθοδηγούμενη από τους Αμερικανούς άσκηση «Bright Star 2018».
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι ελληνικές δυνάμεις συμμετέχουν σε πολεμικές αποστολές, καθώς αυτήν ακριβώς την περίοδο κλιμακώνονται στρατιωτικές επιχειρήσεις και μόλις αυτήν την εβδομάδα υπήρξε «ατύχημα» με την κατάρριψη ρωσικού αναγνωριστικού αεροσκάφους μέσα στη σύγχυση που δημιούργησε αεροπορική επιδρομή του Ισραήλ σε συριακά εδάφη. Ποια είναι τα «κέρδη» που συνεπάγεται η εμπλοκή της χώρας (παραχώρηση δυνάμεων και αξιοποίηση βάσεων σε ελληνικό έδαφος) στον πόλεμο της Συρίας; Είναι μια ερώτηση που θα είχε ενδιαφέρον να ακούσει κανείς την απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης…
Στα Βαλκάνια
Υπέρ της ταχύτατης ενσωμάτωσης των δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ (και την Ε.Ε.), την οποία προωθεί η Ουάσιγκτον με στόχο να εκμηδενίσει κάθε επιρροή της Μόσχας στην περιοχή, έχει ταχθεί εμπράκτως η ελληνική κυβέρνηση.
Αναλαμβάνοντας τμήματα αυτού του έργου της αμερικανικής διπλωματίας στην περιοχή, η ελληνική κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με:
• Την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία έχει ξεκινήσει και θα υλοποιηθεί, ανεξαρτήτως κατάληξης της Συμφωνίας των Πρεσπών.
• Την αλλαγή συνόρων στην περιοχή στο πλαίσιο των διευθετήσεων μεταξύ Κοσσόβου και Σερβίας. Ξεχνά, μάλλον, η ελληνική κυβέρνηση ότι μια – ακόμη και συμφωνημένη – αλλαγή των συνόρων δημιουργεί προηγούμενο και προσδοκίες για ανάλογες διεκδικήσεις σε άλλες (π.χ. στη Θράκη) περιοχές…
• Την παραχώρηση (και) της Αλεξανδρούπολης για στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, η οποία θα διασφαλίσει τη λειτουργία του σταθμού εισόδου του αμερικανικού σχιστολιθικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη.
Όλα τα παραπάνω η ελληνική κυβέρνηση τα εντάσσει σε ένα πλαίσιο πρωτοβουλιών, τις οποίες υποτίθεται ότι έχει αυτοβούλως πάρει με στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της χώρας. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τη διαφορά δύναμης μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η ελληνική κυβέρνηση ικανοποιεί αμερικανικές εντολές προσπαθώντας να καλύψει την εξάρτισή της από την Ουάσιγκτον και να αποσπάσει κάποια ανταλλάγματα.
Αναζητώντας ωστόσο τα αμερικανικά ανταλλάγματα για τις απτές ελληνικές παραχωρήσεις, το μόνο που διακρίνει κανείς είναι ευχολόγια, επαίνους και υποσχέσεις, με τις οποίες ικανοποιείται η ελληνική κυβέρνηση πιστεύοντας – αφελώς – ότι είναι αναντικατάστατη για τους Αμερικανούς…
Πηγή: topontiki.gr – Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 2039 στις 20-6-2018
