Η επίκληση του δημοσίου συμφέροντος δεν είναι τίποτα άλλο από μια δικαιολογία. Δεν θέλουν να πούνε – ακόμα – ευθέως ότι επιδιώκουν να κρίνουν πότε θα αρχίζει και θα τελειώνει μια απεργία. Στην ουσία, όμως, αυτό ομολογούν με τις κινήσεις και τις επιλογές τους.
«Η απεργία κρίνεται παράνομη και καταχρηστική». Η κυβέρνηση αποφασίζει «πολιτική επιστράτευση» των απεργών για λόγους «δημοσίου συμφέροντος». Όταν δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν άλλο μέσο, για την καταστολή των απεργιακών αγώνων, τότε η «δημοκρατικότητα» τους «εξατμίζεται». Το δικαίωμα στην απεργία «εξαφανίζεται».
Πόσες απεργίες ξέρουμε που δεν κρίθηκαν «παράνομες» από την «τυφλή δικαιοσύνη»; Πόσες φορές έχουμε ακούσει τη φράση «είναι δικαίωμα η απεργία, αλλά..», στα τηλεοπτικά παράθυρα; Πολιτικοί και δημοσιογράφοι του κατεστημένου επαναλαμβάνονται. Πριν μιλήσουν οι Πρετεντέρηδες και οι Πορτοσάλτε ξέρουμε τι θα πούνε!
Οι ναυτεργάτες, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα και το Μετρό, οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ είναι ορισμένα «κλασικά» παραδείγματα, που αποδεικνύουν ότι η πολιτική επιστράτευση δεν είναι μέτρο «έκτακτης ανάγκης». Είναι μια άμεση απάντηση αυταρχισμού, στρατιωτικής αντίληψης, που απευθύνεται στον «εχθρό λαό».
