Έβλεπα το πρόσωπο της μικρούλας και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να ραγίσω «Αυτό το κουκλάκι;» δάκρυσε η ψυχή μου. Και με πρόσβαλε σαν ελεγκτής η πρώτη μου σκέψη : «Kι αν ήταν δηλαδή ένα άσχημο, απωθητικό παιδί, θα ήταν αλλιώς ; »
Μετά τους είδα και αυτόν κι εκείνη, που εξακολουθούσε να του μιλάει. Του μίλαγε στην αναμονή του ανακριτή, ακόμα και μετά την αποκάλυψη του φόνου και όσων τον επακολούθησαν .
Ναι, του μίλαγε γιατί ήταν απλά ένα παιδάκι, κάτι που δεν μεσολάβησε ουσιαστικά στη σχέση τους, ένα συμβολικό ζωντανό αντικείμενο που δεν είχαν ούτε τη γνώση, ούτε το ψυχικό απόθεμα, ούτε τη νοητική συγκρότηση να αποκρυπτογραφήσουν τον συμβολισμό που έφερνε η ύπαρξή του για τους ίδιους.
Εξάλλου του δώσανε ζωή, όπως ακριβώς τα θηλαστικά που το αρσενικό σκοτώνει τα μικρά και το θηλυκό μετά ξαναζευγαρώνει μαζί του, και έτσι του την πήρανε.
Δεν είχανε συνείδηση της πράξης τους, όπως δεν την έχουμε και μεις για τα χιλιάδες παιδιά που τεμαχίζονται σε όλο τον πλανήτη, με κυβερνητικές εντολές, απέναντι σε τηλεοπτικές κάμερες, με λογικά επιχειρήματα ή και χωρίς καμιά ανάγκη απ΄ αυτά. Και τα κομμάτια τους διασκορπίζονται σαν αιωρούμενη σκόνη ειδήσεων που κατακάθεται στο δέρμα μιας σκληρόπετσης μάνας που είναι η ανθρωπότητα, μιας αχαρακτήριστης και ασυναίσθητης δολοφόνου που είναι η ζωή χωρίς τον άνθρωπο.
Υπάρχει τιμωρία για αυτούς που γίνονται η εικόνα της τιμωρίας μας; Yπάρχει σωφρονισμός; Aπό ποιόν, για ποιόν;
Mια κοινωνία, όπως θα ταίριαζε να την πεις έτσι, θα ήταν η απόλυτη τιμωρία για τους δράστες, θα τους επέστρεφε πίσω τη πράξη τους με την απλή δήλωση “Δεν το καταλαβαίνω”.
Θα τους καταδίκαζε σε ισόβια παρατήρηση μιας ζωής δελεαστικής από το νόημα και την ομορφιά της, που θα τους ήταν απρόσιτη.
Θα τους άφηνε να τριγυρνάνε σαν τις άδικες κατάρες σε έναν κατά κόσμον περιορισμό , τραντάζοντας και ξυπνώντας στην αδρανή τους συνείδηση την επίγνωση ότι είναι αυτοδημιούργητα απόβλητα, εκτρωματικές υπάρξεις με καμία δυνατότητα να επικοινωνήσουν με οποιονδήποτε τρόπο ή να αυτοσυντηρηθούν.
Μια κοινωνία θα μπορούσε να το πετύχει, όχι εμείς.
Εμείς τους πληρώνουμε με το ίδιο νόμισμα, οι νόμοι μας είναι φτιαγμένοι με τα ίδια υλικά της ζούγκλας που προσωποποιούν οι δράστες σε απόλυτο βαθμό και για αυτό τους εκδικούμαστε. Είτε επειδή είναι αυτό το απόλυτο που δεν συγχωρεί ο συρφετός ιεραρχημένης και οργανωμένης ανοησίας που είμαστε , δεν το συγχωρεί γιατί ψυχικά το αντιλαμβάνεται και δεν του φαίνεται ακατανόητο, το αντιλαμβάνεται γιατί είναι σε θέση να το δημιουργεί και να το αναπαράγει.
¨Όχι δεν σαστίζουμε, όπως δεν σαστίσαμε με τον Γιακουμάκη, με τα στρωμένα στη γη μικρά και μεγάλα παιδιά στη Συρία, στην Νιγηρία, στο πεζούλι του σπιτιού μας.
Έχουμε έτοιμη την εκδίκηση με παθιασμένο τρόπο και αδιαμεσολάβητη από οποιαδήποτε άλλη σκέψη, κάτι που δείχνει την μακρινή, αν αυτό σας βολεύει καλύτερα, συγγένειά μας με τους δράστες.
Είναι εξάλλου από την αρχή, από τις πρώτες μας κοινότητες, μέχρι την λαιμητόμο στον “Ξένο” του Αλμπερ Καμύ , μέχρι την πυρά των μαγισσών και τους αποκεφαλισμούς των Τζιχαντιστών, το κερασάκι στη τούρτα μας.
Είμαστε οι ίδιοι καμποτίνοι που παρακολουθούνε στην Αππία τους οδό, την σταύρωση όχι ενός ανύπαρκτου ανάμεσά μας Χριστού, αλλά των κακούργων, των σεσημασμένων εγκληματιών , που δεν εννόησαν τα όρια της εγκληματικότητας που σέβεται και προασπίζεται η ηθική μας.
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση όλα λειτουργούν στην εντέλεια , όταν ο κ. Πανούσης εκπροσωπώντας τις αρχές μας , τις λαοπρόβλητες αρχές μας, βγαίνει στα παράθυρα και αναγγέλλει με ψυχραιμία την ποινή που επιβάλλει η ανθρωπιά μας στα μιάσματα.
Λαμπίκο η λογική και η συνείδησή μας. Κάθαρση αρχαιοελληνική και κλασσική, επιπέδου κουλτούρας. Είμαστε ωραίοι φίλε μου! Tι, δεν είμαστε;
