Κατ αρχήν τα αυτονόητα: Το αίμα των ανθρώπων έχει το ίδιο χρώμα και προκαλεί τον ίδιο αβάσταχτο πόνο όταν χύνεται. Παρ όλα αυτά η σκοπιμότητα είναι αυτή που κρατά το ζύγι του πόνου και τη ρομφαία του «δικαίου».
Το Ισραήλ μέσα σε έξι μέρες που διαρκεί η χερσαία εισβολή του στη Λωρίδα της Γάζας έχει ξεκάνει τόσους Παλαιστίνιους που θα μπορούσαν να γεμίσουν δύο αεροπλάνα σαν αυτό που κάποιοι (άφησαν να πετάξει πάνω από εμπόλεμη ζώνη) έριξαν στην Ανατολική Ουκρανία.
Την ίδια ώρα τα μεγάλα δυτικά media προετοιμάζουν το έδαφος για την ανακοίνωση των ειλημμένων κυρώσεων κατά της Μόσχας, η οποία θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι δεν έχει αποδειχτεί να συμμετέχει στην κατάρριψη του αεροσκάφους των αερογραμμών της Μαλαισίας.
Και ενώ οι κυρώσεις κατά της Μόσχας πριν ακόμη αποδειχτεί η όποια ενοχή ή συμμετοχή της στην άνανδρη πράξη της κατάρριψης ενός πολιτικού αεροσκάφους προεξοφλούνται από τα δυτικά ΜΜΕ, καμία δυτική χώρα, (ΗΠΑ, ΕΕ κλπ) δεν έχει καν ψιθυρίσει λόγια καταδίκης της ισραηλινής βαρβαρότητας. Αντίθετα οι βομβαρδισμοί με την εκατόμβη αμάχων, οι επιθέσεις κατά πολυκατοικιών και νοσοκομείων αντιμετωπίζεται ως πολεμική επιχείρηση με τις «δικαιολογημένες» παράπλευρες απώλειες…
Συμπέρασμα: το πρώτο θύμα ενός πολέμου είναι η αλήθεια.
Ερώτημα: Ποιες άραγε είναι οι πραγματικές αντιμαχόμενες πλευρές σ αυτούς τους διάσπαρτους πολέμους (Λιβύη, Συρία, Ιράκ, Παλαιστίνη, Ουκρανία κλπ)που παρακολουθούμε από τους δέκτες μας τα τελευταία χρόνια;
Υστερόγραφο: Η Iστορία είναι αυτή που τελικά θα «πει» την αλήθεια των όσων ζούμε σήμερα. Μόνο που (και) η ιστορία γράφεται από τους νικητές…
