Στις πέντε το πρωί δεν είναι ώρα για χάσιμο, ούτε ένα λεπτό της ώρας δεν είναι για χάσιμο, αν είναι μήνας Δεκέμβρης και είναι πέντε η ώρα το πρωί και είσαι δίπλα στο ποτάμι και το ποτάμι έχει φουσκώσει και τρέχει σαν τρελό, κατεβάζοντας με τα νερά του και κούτσουρα και πέτρες κι ένα ξεχαρβαλωμένο φουσκωτό και το μπουφάν του Καχραμάν και τη μαντήλα της Σεριχάν και την κουβερτούλα του μικρού τους του Χασάν, που δεν πρόλαβε να κλείσει χρόνο, κι ένα κομμάτι ψωμί που δεν προλάβανε να φάνε και θα το σιγοφάνε τώρα τα ψάρια και θα το σιγοφάνε οι γλάροι και οι ερωδιοί και οι αργυροπελεκάνοι, όποιος προλάβει δηλαδή θα φάει το περισσότερο, όποιος είναι τυχερός και προλάβει, αφού ο Καχραμάν και η Σεριχάν, που είχαν το κομμάτι το ψωμί στο σακίδιο τους, ήταν άτυχοι και χάθηκαν καθώς πέρναγαν το ποτάμι μέσα σε μια τρύπια πλαστική βάρκα και δεν πρόλαβαν να το φάνε, μόνο κύλησαν βαριά μέσα στο παγωμένο νερό χωρίς να προλάβουν να φιληθούν για τελευταία φορά, αυτοί που ήταν τόσο ερωτευμένοι, και χωρίς να προλάβουν να κρατήσουν ζωντανό έξω απ’ το νερό τον μικρό τους τον Χασάν, τον αχρόνιαστο Χασάν, που δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την αγκαλιά της μάνας του μετά τον τελευταίο βομβαρδισμό, μετά τον τελευταίο βομβαρδισμό που διάλυσε το σπίτι τους και τους έβαλε στο δρόμο για την Τουρκία, και τους έβαλε στο δρόμο για την Ελλάδα, και τους έβαλε στο δρόμο για όπου βρουν, μόνο μακριά, πολύ μακριά από την κόλαση στο Χαλέπι, στο Χαλέπι που ήταν το σπίτι τους, γιατί δεν είχε άλλη ζωή στο σπίτι τους στο Χαλέπι, γιατί δεν έχει άλλη ζωή πια για τον Καχραμάν, τη Σεριχάν και τον Χασάν.
Πάτρα, 8.2.2016
Κυριακή Γαλαντία
