Κάπως έτσι στην αρχή όλη η κοινωνία καθοδηγήθηκε να τα βάλει με τους ταξιτζήδες και τους φορτηγατζήδες οι οποίοι με τις κινητοποιήσεις τους «παρέλυαν την αγορά και τίναζαν στον αέρα την ανορθωτική προσπάθεια της κυβερνήσεως».
Μετά οι ριπές στόχευσαν τους ακαμάτες δημοσίους υπαλλήλους οι οποίοι ως κηφήνες ζουν σε βάρος των μοχθούντων στον ιδιωτικό τομέα.
Μετά ήρθε η ώρα ειδικότερα των καθηγητών των οποίων οι διαμαρτυρίες για την επικείμενη σφαγή τους χαρακτηρίστηκαν εγκληματική ενέργεια σε βάρος των βλασταριών μας, ημών των υπολοίπων.
Οι φαρμακοποιοί, οι εργαζόμενοι στο μετρό, οι καθαρίστριες, οι σχολικοί φύλακες, οι εργαζόμενοι στους Δήμους, όλοι κάποια στιγμή στοχοποιήθηκαν και τοποθετήθηκαν από το σύστημα χειραγώγησης της κοινής γνώμης (media) απέναντι σ όλους τους υπόλοιπους, λες και η έννοια της αλληλεγγύης είναι ανύπαρκτη και νεκρή λέξη στην ελληνική γλώσσα
Τώρα έχουμε τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ. Στο χακί αυτοί, ολόκληρη η κοινωνία στο γύψο, ακίνητη. Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον και ενδεχομένως πολλοί από εμάς με μια δόση ικανοποίησης την εργατική αριστοκρατία των ΔΕΚΟ να κατακρημνίζεται στα τάρταρα εκεί όπου είναι ο προορισμός όλων μας.
Όμως να και τα μαστίγια με τα καρότα:
- Η αποφασιστικότητα και η πυγμή, δηλαδή ο «φόβος»: το κράτος δεν θα επιτρέψει σε μια κλίμα προνομιούχων να θέσει σε κίνδυνο κλπ κλπ.
- Να και οι δικαστικές αποφάσεις με τις οποίες οι δικαστές επαναφέρουν τους μισθούς τους εκεί που ήταν πριν την κρίση. Αποφάσεις που σερβίρονται (από τα Media) στους αφελείς «ως άνοιγμα του παράθυρου για την αποκατάσταση των αδικιών γενικά» και όχι ως προκαταβολή του «συμβολαίου» να κηρυχθεί παράνομος ο αγώνας των εργαζομένων στην ΔΕΗ…