Λέμε και κάνα… “σχήμα λόγου” για να περνά η ώρα
Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ
Ανεξαρτήτως, λοιπόν, τι εννοεί η κυβέρνηση κι οι κάθε λογής «εντιμότατοι φίλοι μας» όταν μιλάνε για «συμβιβασμό», ανεξαρτήτως πως τον ορίζουν τον «συμβιβασμό» (κι ας τον ορίσουν όπως τους αρέσει), ένα είναι βέβαιο: Η «εντιμότητα» εν προκειμένω ορίζεται με έναν και μόνο τρόπο: Ως έννοια είναι ταυτόσημη με την «έξοδο από τα Μνημόνια.
Αυτό θα πει εντιμότητα. Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό, αν επιχειρηθεί να καμωθεί την πολιτική «εντιμότητα» μέσα από «(προ)σχήματα λόγου», θα είναι καραμπινάτος εμπαιγμός.
Κουμουνδούρου- Ηρώδου Αττικού…
Του ΑΡΗ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Ένα τσιγάρο δρόμος. Μια απόσταση ωστόσο με τους συμβολισμούς, τις φορτίσεις της και τις ταξικές της διαφοροποιήσεις. Μια απόσταση που σαν τη διανύσεις βλέπεις τον κόσμο με άλλο μάτι. Αλλάζουν οι γείτονες, αλλάζει ο περιβάλλων χώρος, αλλάζουν οι συμπεριφορές. Έτσι όπως συμβαίνει, όταν ξαφνικά από μια πολυκατοικία, εκεί στο τέρμα στα Λιόσια, βρεθείς ξαφνικά στο πευκόφυτο περιβάλλον του Ψυχικού. Τα μόνα «παπάκια» που διασχίζουν εδώ τους δρόμους είναι των «ντελίβερι»… Κατά τα λοιπά, από τον κυρ-Λευτέρη, τον εβγατζή, βρίσκεσαι συνομιλητής τού γείτονος πρέσβη, είτε του παρακείμενου βιομηχάνου.
Ο λαϊκός ξεσηκωμός στη Μάχη της Κρήτης
Της ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΛΑΖΟΥ
Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 74 χρόνια από τη Μάχη της Κρήτης, τον μεγαλειώδη αγώνα του Κρητικού λαού ενάντια στη ναζιστική εισβολή. Τι οδήγησε τους Κρητικούς να πάρουν τα τουφέκια τους και να πολεμήσουν αψηφώντας μια στρατιωτική μηχανή η οποία είχε κατακτήσει ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη και φάνταζε ανίκητη; Είναι η «αντιστασιακή φύση του ελληνικού έθνους», όπως έγραφε πριν από 30 χρόνια ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος; Η Αντίσταση «ως συνεχή αντίθεση εναντίον κάθε θεσμού ο οποίος είναι ξένος από εκείνο τον οποίο πιστεύεις, τον οποίο θέλεις»; Είναι το αγωνιστικό φρόνημα του Κρητικού λαού και η μακρόχρονη πολιτιστική και πολιτική παράδοση του ένοπλου αγώνα απέναντι σε κάθε εισβολέα;
Πεθαίνουμε σαν χώρα..Του ΘΑΝΑΣΗ ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΤΗ
Η Ελλάδα του μνημονιακού σήμερα, του χωρίς μέλλον αύριο. Μια χώρα χωρίς ‘’ενδοχώρα’’, με μόνα ζωντανά σημεία κάποιους τουριστικούς προορισμούς, άντε και τον περίγυρο των μεγάλων αστικών κέντρων (Ανατολική Αττική, Χαλκιδική κλπ). Τραγικά τα ευρήματα της γενικής απογραφής του πληθυσμού, που διενεργήθηκε το 2011 από την ΕΛΣΤΑΤ. ‘’Αγγελτήρια θανάτου’’ για μεγάλες περιοχές της χώρας, για τις οποίες το μόνο που απομένει είναι η ‘’στατιστική ταφή τους’’, για να καταχωνιαστούν οριστικά στο χρονοντούλαπο της αδιαφορίας ενός κράτους, που το μόνο που ξέρει είναι να ζητάει πολλά από τις πολίτες του και να μην τους δίνει τίποτε.
O Κατά φαντασίαν ορθολογιστής κ. Δήμου
Του ΙΣΑΑΚ ΣΟΥΣΗ
Όταν μιλάμε για ανθρωπόμορφα τέρατα δεν πρέπει ο νους μας να πηγαίνει μόνο σε ένοπλους που εξασκώντας τα πατριωτικά ή θρησκευτικά “καθήκοντα” τους βιάζουν, σφαγιάζουν , λεηλατούν.
Ούτε μόνο όσους διαχειρίζονται γεωπολιτικά το ποιοι και πόσοι χρειάζεται να επιβιώσουν ώστε να εξελιχθεί το είδος. Ούτε μόνο μορφώματα παραδόπιστων πιστών
Ερμηνευτικά ρεσιτάλΤου ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ
Με το πρόσφατο έργο του (2013, εκδόσεις Σαιξπηρικόν) ο Δημήτρης Δημητριάδης, κατά την προσφιλή του μέθοδο, πραγματεύεται φαινομενικά μια ακόμη χαμένη τραγωδία του Ευριπίδη, τον «Φαέθοντα», έργο από το οποίο διασώζονται μόλις 320 στίχοι. Στο άρθρο της, που περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα της παράστασης, η Καίτη Διαμαντάκου αναφέρει λεπτομερώς τη χαλαρή διακειμενική σχέση που συνδέει το σύγχρονο κείμενο με την αρχαιοελληνική τραγωδία. Και είναι ενδιαφέρον να επισημάνει κανείς τις λέξεις ή τις φράσεις που έχουν εγκιβωτιστεί στο νέο κείμενο και παραπέμπουν στον μύθο του Φαέθοντα αλλά και σε άλλες αρχαιοελληνικές τραγωδίες όπως η «Μήδεια» κατά την περιγραφή της ανύψωσης προς τον ήλιο του εδώ ήρωα στο καροτσάκι-άρμα μετά τον φόνο.
Πωλούνται και … εθνικές ομάδες!
Του ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Η αποκάλυψη του βραζιλιάνικου περιοδικού Εstadão, ότι η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Βραζιλίας «πούλησε» την εθνική ποδοσφαιρική ομάδα σε οφσόρ εταιρεία, αραβικών συμφερόντων, προκάλεσε σοκ όχι μόνο στη χώρα όπου το ποδόσφαιρο είναι η μεγαλύτερη «βαριά βιομηχανία», αλλά και σε όλη την παγκόσμια αθλητική κοινότητα.Πρόκειται για μια εξέλιξη που επιβεβαιώνει την πλήρη επικράτηση της εμπορευματοποίησης του αθλητισμού, αφού ούτε οι εθνικές ομάδες εξαιρούνται από το καθεστώς της διεθνούς αθλητικής «μαφίας», την οποία συγκροτούν Πολυεθνικές εταιρείες, αθλητικές Ομοσπονδίες και κρατικές αρχές.
Σουβλάκι με… κάρτα (ή απλά μαθήματα ΦΠΑ)
Της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΥΡΙΛΛΑ
Σκηνή 1: Είσαι στο δρόμο, πεινάς, περνάς μπροστά από το παραδοσιακό και δύσκολα να του αντισταθείς σουβλατζίδικο και αποφασίζεις (γιατί όχι άλλωστε;) να φας ένα σουβλάκι. Αρχίζεις, λοιπόν, να ψάχνεις τις τσέπες σου. Για ψιλά; Αμ δε…. Ψάχνεις για κάρτα. Διότι, δείτε τι συμβαίνει εδώ…. Αν πληρώσεις με κάρτα (!), το σουβλάκι είναι φθηνότερο απ’ ότι αν το πληρώσεις με μετρητά. Και όχι μόνο εσύ θα φας φθηνότερα, αλλά και ο σουβλατζής δεν θα φοροδιαφύγει και κάπως έτσι, σουβλάκι το σουβλάκι θα γεμίζουν τα ταμεία του κράτους.
