Πριν δυο δεκαετίες ήταν και για την Αριστερά εκτός απειροελάχιστων εξαιρέσεων και εξακολούθησε να είναι μέχρι το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης περνώντας “ομαλά” στη Ρωσία του Πούτιν, ανωμαλία . Βέβαια αν ήσουν επώνυμος και σύντροφος κάπως βολευόταν στα μουλωχτά, αλλά αν ήσουν εργάτης η απλώς υπάλληλος απλά έπρεπε να το καταπιείς. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις συζητήσεις που γινονταν ενίοτε σε κόβες του Ρήγα γιατί στη νεολαία της ΚΝΕ μεταπολιτευτικά είχαν διαγραφεί ομοφυλόφιλοι που είχαν ενεργή δραστηριότητα , την αμηχανία, τον κρυπτορατσισμό, αυτό που τελικά μάλλον επικράτησε: οτι η Αριστερά κυρίως η αστικοποιημένη και η εξωκοινοβουλευτική άνοιξε μια προστατευτική αγκαλιά για τα ομοφυλοφιλα μέλη της με έντονα πάντα τα πατερναλιστικά χαρακτηριστικά . Το λέω αυτό γιατί είδα μεγάλη προθυμία από πολλούς αριστερούς να στραφούν ενάντια στη συλλογική ευθύνη που διαπιστώνουμε άλλοι αριστεροί σε θέματα κοινωνικού ρατσισμού που μπορούν να δρομολογούνται όπως στην περίπτωση του Γιακουμάκη.
Και φυσικά δεν μίλησε κανείς για μπούλνιγκ και για ανοιχτή επιθετικότητα στους χώρους της αριστεράς , ούτε για φασιστικές επιδείξεις δύναμης προς τους “διαφορετικούς” η απλά πιο αδύναμους. Η Αριστερά έχει τη δικιά της μεγάλη παράδοση ντρεσσαρίσματος συμπεριφορών, τον τρόπο της να εκλογικεύει το άπαν και να παραμετροποιεί κάθε ερμηνεία με τα δικά της εργαλεία τα οποία φυσικά και δεν μένουν αδιαφοροποίητα στο χρόνο και τις κοινωνικές τάσεις. ¨Ομως η ομοφυλοφιλία, ή η εκθυλησμένη συμπεριφορά, η η απόκλιση από τα στερεότυπα των φύλων είναι μια καινούργια πρόσκτηση για τους αριστερούς χώρους και βέβαια υπάρχει και μεγάλη όρεξη ενσωμάτωσης . Για την ακρίβεια ευτύχησα να δω αυτή την μετατόπιση μέσα σε μια εικοσαετία συντρόφων που τότε διαρρηγνύαν τα ιματιά τους σε συζητήσεις για το ποιόν των ομοφυλόφιλων, και την ανωμαλία όπως προείπα αλλά τώρα θα το θεωρούσαν ελλειπή εγκοινωνισμό αν δεν συγκταλλέγονταν και οι ομοφυλόφιλοι γνωστοί τους σαν μάρτυρες της προοδευτικότητάς τους.
Βεβαια σε μια διαλεκτική ροή της ιστορίας αυτό μπορεί και να ξανααλλάξει, η πρώτη φορά θα είναι; Προπολεμικά στις καπιταλιστικές μητροπόλεις που ήταν ταυτόχρονα πολιτισμικοί κόμβοι υπήρχε σε αναλογία ο οργασμός της επιστημονικής χειραφέτησης της αποκλίνουσας σεξουαλικότητας για τους διανοούμενους, οργανικούς και ανοργάνωτους αλλά και η ελευθεριότητα σαν ευφορική κατανάλωση του σεξ σε όλες τις μορφές, από τις προσωπικές σχέσεις μέχρι τον αγοραίο έρωτα που με τις μορφές της εποχής εκείνης , θριάμβευε και τότε.
Και πάλι μεγάλο μέρος της ουσίας δεν εγκλωβίζεται σε τέτοιες παραμέτρους και αναφορές. Είναι κοινωνιολογικά διαπιστωμένο ότι και τα θύματα διακρίσεων, ενδοφυλετικού ανταγωνισμού, αλλοτρίωσης μέσα από τις ιεραρχικές , εξουσιαστικές δομές , είναι σε θέση να αναπαράγουν τη βία που δέχονται εκεί και με τον τρόπο που θα μπορούσαν. Παρά την καλή όσο και δογματική διάθεση προοδευτικών φίλων , τα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά οφείλω να παραδεχτώ δεν υπόκεινται εύκολα σε αυτόβουλες ιδεολογικές αλλοιώσεις. Και ασφαλώς δεν είναι το ίδιο πράγμα η καθημερινή μας αναμέτρηση και τα παιγνίδια εντυπωσιασμού και εξουσίας που αναπαράγουμε με την ωμή βία. ¨Οπως θα έλεγε κι ένας φρουδικός, πολιτισμός σημαίνει ακριβώς η απώθηση του αυθόρμητου. Ο καθένας μας διεκδικεί το ζωτικό του χώρο με μεγάλο εύρος και κλίμακα συμπεριφορών και αντιλήψεων που απωθούν τον άλλον , Ο κανιβαλισμός ασφαλώς και μετουσιώνεται, όμως δεν είναι και για να του κρεμάς και πολιτικοποιημένα εξαπτέρυγα στην κορυφή.
Tρέιλερ της ταινίας του Φόλκερ Σλέντορφ για το μυθιστόρημα του Ρομπέρτ Μουζίλ “Οι αναμνήσεις του οικότροφου Τέρλες” (1966) . Δεν είναι η μοναδική λογοτεχνική αναφορά βέβαια σε περιστατικά, παραβατικής βίας σε ομάδες νέων ομοφύλων αλλά είναι μια από τις κορυφαίες μια και ο Μουζίλ συνδέει ενσυνείδητα και αποφασιστικά τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές των οικοτρόφων του του 1905 με την έξαρση του ολοκληρωτικού στοιχείου. Άλλο εξαιρετικό μυθιστόρημα που μου έρχεται για κανιβαλική θυσία ομοφυλόφιλου από συμμορία είναι το εξαιρετικό “Η πόλη και τα σκυλιά” του Μάριο Βάργκας Λιόσα. Υπάρχουν βέβαια πάρα πολλά για να επιβεβαιώνουν και λογοτεχνικά το κοινωνικό φαινόμενο που παρουσιάζεται αδιάλειπτα ιστορικά, ανεμπόδιστο από όλες τις προοδευτικές κινηματικές μορφές του παρελθόντος. Εξυπακούεται ότι άλλαξαν τα πράγματα.
Bίντεο κλιπ των Smiths για το τραγούδι τους “Το τελετουργικό της αρχηγίας “, με σκηνές από την ίδια ταινία.
