Περιχαρής και φουσκωμένος από ικανοποίηση, ο υπουργός Πολιτισμού, Αρ. Μπαλτάς, ανακοίνωσε από βήματος της Βουλής ότι, το πτωχό πλην τίμιο και αλληλέγγυο στο δράμα της κυβέρνησης, Υπουργείο Πολιτισμού, πρόκειται να συμβάλει και αυτό από το υστέρημά του στην κάλυψη των ισοδύναμων, προκειμένου να μην εφαρμοστεί το 23% ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Διότι, το υστέρημα του ΥΠΠΟ σκέφτονται να το κάνουν πλεόνασμα (χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι θα πάψει να είναι στερημένο) και τότε θα είναι όλοι ικανοποιημένοι και προπάντων οι «φίλοι» μας οι δανειστές.
Και πως θα προκύψει το πλεόνασμα; Με colpo grosso. Μάλιστα, colpo grosso. Θα αυξηθούν τα εισιτήρια σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, διότι σύμφωνα με τον υπουργό Πολιτισμού είναι «απαράδεκτα χαμηλά».
Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις:
Πρώτον: Η αύξηση των εισιτηρίων αποτελεί ειλημμένη απόφαση ήδη από την πρώτη θητεία της «αριστεροδέξιας» κυβέρνησης με τη δέσμευση ότι τα έσοδα, περί τα 10 δις, θα μπαίνουν στον κουμπαρά του δανείου. Δηλαδή θα τα παίρνουν οι τοκογλύφοι εταίροι.
Δεύτερον: Το να αποσύρεις τον …. «μπαλτά» από τη μια τσέπη του εργαζόμενου και να τον βάζεις στην άλλη του τσέπη, αυτό δεν λέγεται «ακούσαμε τις διαμαρτυρίες του λαού». Λέγεται: «σας κοροϊδεύουμε μέσα στα μούτρα σας».
Τρίτον: Το παραπάνω μέτρο υποκρύπτει μία πολύ επικίνδυνη αντίληψη για τη σχέση του λαού με τον πολιτισμό του και το απόθεμα της ιστορικής του μνήμης. Σύμφωνα με αυτή την βαθιά ταξική αντίληψη: η αύξηση των εισιτηρίων σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους θα πλήξει τα συνήθη υποζύγια, αλλά αυτά, δηλαδή τα υποζύγια δεν θα το καταλάβουν, αφού δεν πάνε κάθε μέρα σε ένα μουσείο, στέλνουν όμως κάθε μέρα τα παιδιά τους στο φροντιστήριο. Με λίγα λόγια η ανεμπόδιστη πρόσβαση στο δημόσιο αγαθό του πολιτισμού και ειδικότερα της Πολιτιστικής Κληρονομίας όχι μόνο δεν πρόκειται να αποτελέσει προτεραιότητα, αλλά αντίθετα θα γίνει ακόμα πιο σκληρά και βίαια ταξικά προσδιορισμένη. Η κουτοπονηριά μαζί με την ελιτίστικη αντίληψη σε ένα συνδυασμό μοναδικής έμπνευσης.
Τέταρτον: Εκείνος που ισχυρίζεται ότι τα χαμηλά εισιτήρια σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους είναι «απαράδεκτα» και δεν ντρέπεται να το πει ενώπιον ενός λαού με 1,5 άνεργους και 4 εκ. φτωχούς, τότε είναι ο ίδιος απαράδεκτος.
Πέμπτον: Είτε τα έσοδα από την αύξηση των εισιτηρίων γίνουν «ισοδύναμα», είτε γίνουν δόση προς τους δανειστές ένα είναι βέβαιο: είναι χρήματα που θα λείψουν από τη φροντίδα των μνημείων, διότι τα έσοδα από τους αρχαιολογικούς χώρους εκεί πρέπει να επιστρέφουν και επιστρέφουν μέχρι σήμερα, μέσω του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων. Είναι χιλιοειπωμένες και χιλιογραμμένες οι ελλείψεις σε επιστημονικό και φυλακτικό προσωπικό, σε ένα Υπουργείο που κάθε χρόνο φυλλορροεί, ξεμένει από υπαλλήλους, κλείνουν τα μουσεία του γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι να τα ανοίξουν, αλλά ο υπουργός του δεν έχει κανένα πρόβλημα να νιώσει περήφανος για ιδιωτικά ιδρύματα όπως η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και το Ίδρυμα Νιάρχου. Βέβαια δεν ξέρουμε αν έχει κάτι άλλο στο μυαλό του για την προστασία και τη φροντίδα της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, όπως ας πούμε, να «νοικιάζονται» εκθέσεις στο εξωτερικό.
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο: Όλα αυτά συμβαίνουν στη θητεία μιας κυβέρνησης όπου το ΤΑΙΠΕΔ καταστρώνει το χάρτη ξεπουλήματος του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά στην Cosco και δεν διστάζει να εντάξει μέσα σε αυτόν μνημεία, αρχαιολογικούς χώρους και υπό κατασκευή δημόσια αρχαιολογικά μουσεία. Η νυν πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟ αντέδρασε αφού πρώτα κατέθεσαν προσφυγή στο ΣτΕ οι φορείς του Πειραιά και έκανε υπόμνημα η Περιφέρεια Πειραιά, αλλά ο υπουργός Πολιτισμού στις προγραμματικές του δηλώσεις δεν βρήκε ούτε μισή κουβέντα να πει για την ντροπή και το αίσχος να συμπεριλαμβάνονται στο ξεπούλημα και αρχαιολογικοί χώροι. Φυσικά, δεν έχουμε καμία αυταπάτη πως στο ζήτημα του ΟΛΠ , αλλά και της Πολιτιστικής Ακτής ερίζουν πολλοί μνηστήρες που θέλουν ένα κομμάτι από μια πίτα που φαίνεται πως πάει ολόκληρη στην Cosco. Ωστόσο δουλειά, ευθύνη και εκ του νόμου υποχρέωση ενός υπουργού Πολιτισμού είναι να προστατέψει αυτά τα οποία τον υποχρεώνει ο Αρχαιολογικός Νόμος να προστατεύει (δείτε εδώ το σχετικό Υπόμνημα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων).
Εκτός αν θεωρεί εαυτόν υποχρεωμένο να θυσιαστεί, ως άλλο τραγικό πρόσωπο, στο βωμό ενός μνημονίου που … φευ η κυβέρνηση που υπηρετεί δεν ήθελε αλλά αναγκάστηκε να υπογράψει. Οϊμέ… αλίμονό μας…
