Και οι γονείς…. κρεμασμένοι στα κάγκελα…. παρακολουθούν τα παιδιά τους με αγωνία, ανάμικτη με ελπίδα, μπας και υπάρχει στην οικογένεια κάποιο ταλέντο, κάποιος Μέσι, Ρονάλντο, Νεϊμάρ κ.λ.π για λόγους, που όλοι καταλαβαίνουμε.
Αυτή η ιστορία έχει πάρει καταστροφικές διαστάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, στη χώρα μας βέβαια τα πράγματα είναι, ακόμα πιο χειρότερα, γιατί έχουμε και έλλειψη αθλητικής παιδείας και αυτό δημιουργεί, περισσότερες δυσκολίες.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε μωρά παιδιά ( οι φωτογραφίες αδιάψευστες) των τεσσάρων, των πέντε, των έξι ετών, αντί να παίζουν ελεύθερα στο σχολείο, πού είναι το φυσικό τους περιβάλλον, ώστε να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους σε ένα σωστά οργανωμένο χώρο, κάτω από το άγρυπνο μάτι του Γυμναστή Παιδαγωγού, να τα βάζουν υποχρεωτικά, να ¨παίξουν¨ κάτω από τις ¨αγριοφωνάρες¨ και τις υποδείξεις, ¨κάποιου¨ ειδικού, μέσα σε περιφραγμένες Μάντρες, αφού δεν υπάρχει και η δυνατότητα για κάτι άλλο, υποχρεώνοντας τα να υπόκεινται στο μαρτύριο της ειδίκευσης, κάτι που αντενδείκνυται σε αυτές τις ηλικίες.
Από την άλλη όμως υπάρχει και η αγωνία των γονιών, που να πάνε τα παιδιά τους, όταν δεν υπάρχουν γειτονιές, όταν δεν υπάρχουν ελεύθεροι χώροι, όταν ο κίνδυνος ελλοχεύει στους δρόμους;
Και βέβαια ποιος σκέφτηκε σε αυτή τη χώρα, ότι, οι ανάγκες μιας σωστά οργανωμένης κοινωνίας, ξεκινάνε με τις ανάγκες των παιδιών; Ποια Πολιτεία; Ποια Αθλητική Ηγεσία, θα τα σκεφτεί αυτά;
Και όμως λύση υπάρχει, και εξαρτάται από εμάς…….
