Είναι η ώρα που οι εικόνες της καταστροφής και οι ήχοι της τραγωδίας δεν χωρούν σε λέξεις. Στη θέση των νεκρών της Αττικής θα μπορούσαμε να βρεθούμε όλοι, τρέχοντας προς τη θάλασσα για να σωθούμε από τη φωτιά.
Τη στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σπαρακτικό προσκλητήριο αγνοουμένων και ο αριθμός των νεκρών αλλάζει ώρα με την ώρα, όποιος επιδιώκει μικροπολιτικά παιχνίδια και οφέλη γίνεται τυμβωρύχος. Αν, όμως, δεν μιλήσουμε και πολιτικά και κοινωνικά για τις ευθύνες αυτού του κράτους, τότε η τραγωδία θα επαναληφθεί.
Ο πρωθυπουργός, χτες το βράδυ, μίλησε με επικοινωνιακούς όρους. Μίλησε για «μια εικόνα ενός ασύμμετρου φαινομένου».
Το κόμμα του πρωθυπουργού, σε μια άλλη τραγωδία, πριν 11 χρόνια, στις πυρκαγιές της Ηλείας, είχε βγάλει μια ανακοίνωση όπου, μεταξύ άλλων, έγραφε:
«Την ώρα που εκατοντάδες συμπολίτες μας δίνουν μάχη για τη ζωή τους αβοήθητοι, καλό θα ήταν οι κυβερνητικοί παράγοντες αντί να σχεδιάζουν την επικοινωνιακή άμυνα της κυβέρνησης ανακαλύπτοντας “ασύμμετρες απειλές” και αόρατους εχθρούς, να ασχολούνται με την αντιμετώπιση της καταστροφής» (ΣΥΡΙΖΑ – 26/08/2007).
Το δράμα είναι μεγάλο για να χαραμίσουμε κι άλλα λόγια για τις… ασύμμετρες επικοινωνιακές κινήσεις της κυβέρνησης. Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, τότε, απαντά άλλωστε στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.
Το θέμα, όμως, είναι αλλού:
Στη «συνέχεια του κράτους» τους, το οποίο δείχνει απόλυτο συντονισμό, ετοιμότητα και στελέχωση υπηρεσιών όταν πρόκειται να εφαρμόσουν απάνθρωπες πολιτικές που διαλύουν τις ζωές μας.
Στη «συνέχεια του κράτους» τους που δεν βρίσκει τρόπο για «επενδύσεις» στη στελέχωση των υπηρεσιών, ώστε αυτές να μπορούν να αντιμετωπίσουν τις καταστροφές.
Η δολοφονική έλλειψη προσωπικού σε κρίσιμους τομείς, η οποία οδηγεί και σε έλλειψη συντονισμού, δυστυχώς, δεν μπορεί να αναπληρωθεί από τον ηρωισμό εκείνων που και χθες έσωσαν ανθρώπινες ζωές.
Το γράψαμε από την αρχή: Μακριά από εμάς η μικροπολιτική τυμβωρυχία. Σε ακραίες συνθήκες μπορεί να μην γίνεται να σωθούν τα πάντα, αλλά με την στοιχειώδη πρόληψη και τις απαραίτητες υποδομές μπορεί να περιοριστούν οι συνέπειες. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν έχει κέρδος και δεν πρόκειται να το αναλάβει εργολαβικά καμία εταιρεία γι’ αυτό και δεν χωράει στη «συνέχεια του κράτους» τους.
Μέσα στην σιωπή του θρήνου δεν φτάνει μόνο η φωνή της διαμαρτυρίας. Είναι, πια, η ώρα της αλληλεγγύης και της διεκδίκησης της ζωής μας που κινδυνεύει από τον επόμενο χαμό. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, διότι, τελικά, ασύμμετρη απειλή είναι η συνέχεια του κράτους τους.
