Οι κυβερνώντες ισχυρίζονται ότι οι θυσίες που καλείται να επωµιστεί ο ελληνικός λαός οφείλονται στην κρίση. Ότι για το ξεπέρασµα της κρίσης «πρέπει» όλοι να συµβάλουν και πως, όταν θα έρθει η ανάκαµψη, τότε όλοι, εργοδότες και εργάτες, θα δρέψουν τους καρπούς της νέας «ανάπτυξης» που «θα κατανεµηθεί δίκαια». Πόση αλήθεια υπάρχει στα παραπάνω; Τόση ακριβώς όση αποτυπώνεται στα επίσηµα στοιχεία για το πώς κατανεµήθηκε ο πλούτος που δηµιούργησαν οι εργαζόµενοι όλα τα προηγούµενα χρόνια. Στοιχεία που µια απλή ανάγνωσή τους είναι αρκετή για να φωτιστεί περίφηµα η ρήση του Μαρξ πως στον καπιταλισµό
«ο εθνικός πλούτος είναι ταυτόσηµος µε τη λαϊκή φτώχεια» (Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τόµος Α, σελ. 750, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή) και για να γελοιοποιηθούν όλες οι θεωρίες περί «δίκαιης αναδιανοµής του πλούτου».
Ιδού η κατάσταση που διαµορφώθηκε µε τον «εθνικό πλούτο» από το 1990 µέχρι το 2007, πριν δηλαδή φουντώσει η κρίση και ενώ στο µεσοδιάστηµα η Ελλάδα, που γνώρισε τόσο την αστική διαχείριση εκ µέρους των συντηρητικών, όσο και την αστική διαχείριση εκ µέρους των σοσιαλδηµοκρατών, συνυπέγραψε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Συνθήκη της Λισαβόνας, εντάχθηκε στην ΟΝΕ και εισήγαγε το ευρώ:
- Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δις ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208 δις. ∆ηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές.
- Το 1990 –σύµφωνα µε τα στοιχεία της ICAP– τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατοµµύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν εκτιναχτεί στα 16 δις ευρώ. ∆ηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.
- Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση µε το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σηµαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.
- Το 1990 το βασικό ηµεροµίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη ήταν 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό µεροκάµατο µόλις και µετά βίας είχε φτάσει στα 30 ευρώ.
Με άλλα λόγια: σε µια περίοδο που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε µε τη δουλειά του την περίφηµη «πίτα», από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας το αποτέλεσµα ήταν τα κέρδη των καπιταλιστών να αυξηθούν κατά 28 φορές (!) ενώ ο εργάτης, µε την «αύξηση» κατά 1 µόλις φορά του κατώτατου µισθού του, έφτασε να ζει σε συνθήκες που σε αποπληθωρισµένες τιµές ισοδυναµούν µε το ότι η αγοραστική του δύναµη έπεσε στα επίπεδα του 1984!
Αυτός είναι ο τρόπος µε τον οποίο διενεργείται η αρπαγή του λεγόµενου «εθνικού εισοδήµατος». Έτσι συντελείται το «µοίρασµα» της «πίτας» ανάµεσα στους δυστυχείς, από τη µια µεριά, και στους δισεκατοµµυριούχους, από την άλλη, που, αφού έχουν κατατροπώσει τους πληβείους, κατόπιν αλληλοσπαράσσονται για το ποιος θα αποσπάσει το µεγαλύτερο µερίδιο από τα «λάφυρα». Γεγονός που πιστοποιεί ότι αν µη τι άλλο η Ελλάδα είναι από κάθε άποψη µια καπιταλιστική χώρα. Και όπως σε κάθε καπιταλιστική χώρα, έτσι και στην Ελλάδα «ο δισεκατοµµυριούχος δεν µπορεί να µοιράσει…
‘‘το εθνικό εισόδηµα’’ µιας καπιταλιστικής χώρας παρά µόνο: ‘‘ανάλογα µε το κεφάλαιο’’ (κι ακόµα πρέπει να προσθέσουµε ότι το µεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ’ όσα του αναλογούν)… Το µοίρασµα δεν µπορεί να γίνει διαφορετικά παρά ‘‘σύµφωνα µε τη δύναµη’’…» (Λένιν, Άπαντα, τόµος 26, σελ. 361, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).
Να, λοιπόν, ποιοι παράγουν και ποιοι δηµιουργούν τον πλούτο. Να ποιοι αποµυζούν και σφετερίζονται αυτό τον αµύθητο πλούτο. Να πώς εξηγείται το γεγονός ότι, αν και την περίοδο 1997-2007 το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 45%, εντούτοις το δηµόσιο χρέος όχι µόνο δε µειώθηκε αλλά πολλαπλασιάστηκε, αφού η αύξηση της «πίτας» κόπηκε σε µεγάλα κοµµάτια και µοιράστηκε µε τη µορφή φοροαπαλλαγών, «κινήτρων» και προνοµίων στο µεγάλο κεφάλαιο. Και να γιατί τα αφεντικά, ντόπια και ξένα, για να τους κάνουν τη «δουλειά» τους, αµείβουν τόσο πλουσιοπάροχα τους οικονοµικούς και πολιτικούς µπιστικούς τους, δηλαδή (τα golden boys τους), για να ισχυρίζονται ότι τα δηµόσια χρέη δεν προκαλούνται από τα κέρδη της πλουτοκρατίας, αλλά από τους µισθούς και τις συντάξεις του λαού.
***
Σηµείωση 1η: Σύµφωνα µε την έκθεση της ICAP για το 2006, ο ρυθµός αύξησης των προ φόρων κερδών των ΑΕ και ΕΠΕ στην Ελλάδα ήταν της τάξης του 60%, όταν την ίδια χρονιά το ΑΕΠ αυξήθηκε 4%. ∆ηλαδή τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν 15 φορές ταχύτερα απ’ ό,τι αυξήθηκε το ΑΕΠ της χώρας και 5 φορές ταχύτερα απ’ ό,τι αυξήθηκαν τα κέρδη των επιχειρήσεων στην υπόλοιπη ΕΕ. Σύµφωνα µε τα ίδια στοιχεία, το 2006, παραµονές της κρίσης, οι κεφαλαιοκράτες κέρδιζαν ανά εργαζόµενο 44.000 ευρώ.
Σηµείωση 2η: Πριν από δυο σχεδόν αιώνες, ο Αµερικανός ποιητής Don Marquis, πρότεινε: «Όταν ένας άνθρωπος σου λέει πως έγινε πλούσιος λόγω της σκληρής δουλειάς, ρώτησέ τον: “Ποιανού;”» Η σύστασή του διατηρεί ακέραιη την αξία της.
