Σε δίκη του Σωκράτη, ή τουλάχιστον του Χριστού ανήγαγαν τα προσκείμενα στις νεοφιλελεύθερες διαβαθμίσεις έντυπα, τη διαδικασία υποβολής ερωτήσεων στον μαρτυρικό Λάμπη Ταγματάρχη και το δ.σ. της αναβαπτισμένης ΕΡΤ.
Tσουνάμι ευθιξίας έχει αναδεύσει η κ. Κωνσταντοπούλου στους συνεταιρισμούς ομοτράπεζων ιπποτών που διαφυλάσσουν τα θέσφατα της μέχρι εμφανίσεως της Κωνσταντοπούλου, ομαλής και απρόσκοπτης δημοκρατικής μας ζωής.
Από τους αρχιερείς της εκσυγχρονισμένης δεξιάς και τους ανθεκτικότατους εθνοσωτήρες πασοκογενούς προελεύσεως σε όλη την εμβέλεια και μέσα στον Συριζα, διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους. Να μην πούμε για τους γεννημένους χτες, με πλυμένο ποινικό μητρώο τελευταίας βαλκανικής τεχνολογίας πλυντηρίων ποταμίσιους, αυτούς που αρτίζονται με πατέ εθνικιστικοχρηματηστηριακών φρονημάτων τσακισμένης ελιάς , και ότι σε αγνή ελληνική πανίδα και χλωρίδα μας έχει προκύψει.
Είναι εντυπωσιακά πράγματι τα δημοκρατικά ανακλαστικά που εξάφθηκαν και γιατί όλο αυτό το νέο – φρανκεστάιν συνονθύλευμα εκτός από ποτάμια και ελιές ηγόρασε και αγρόν για τις συνθήκες διαβίωσης των δυόμιση τρίτων που δεν διασφαλίζονται από την δοκιμασμένη έτσι κι αλλιώς συνταγή τους όσο και για τις δροσερές συνθήκες θερμοκρασίας που διατηρήθηκαν σε όλη τη διάρκεια ομαλού δημοκρατικού βίου συντηρώντας ζωντανό και σφριγηλό το φασιστικό παρακράτος και προωθώντας το “δημοκρατικό” του ξεδίπλωμα. .
¨Όμως η κ. Κωνσταντοπούλου με τον τρόπο που παραβιάζει τους κανόνες του πολιτικού μας σόου. έφτασε για να τους αναζωπυρώσει τις πιο φρικαλέες μνήμες τους από δίκες της Μόσχας, μέχρι δίκες του Μακάρθι . Γιατί αυτές είναι οι μνήμες τους, και αν τους ρωτήσεις τι έγινε μετά την δίκη του Κολοκοτρώνη και την δολοφονία του Καποδίστρια η μνήμη τους θολώνει. Ήταν ένα δυνατό σοκ, πώς να το κάνουμε, η δολοφονία του κυβερνήτη και από πάνω καπάκι και η δολοφονία του Κένεντυ του εταίρου κυβερνήτη πόσα να αντέξει και μια νεοφιλελεύθερη μνήμη; Και εδώ μας προκύπτει ένα πολύ λεπτό, χοντρό σημείο γιατί…
Γιατί απλά η κ. Κωνσταντοπούλου, ούτε έκανε, ούτε και μπορεί να κάνει κάτι πραγματικά ανατρεπτικό, η απλά και λιτοδίαιτα εξυγειαντικό μέσα σε αυτή την αλυσιδωτή διαπλοκή του δημόσιου μας βίου, εκτός από κάποιες χειρονομίες θελήσεως που και αυτές είναι συζητήσιμο αν στοχεύουν στο κέντρο του προβλήματος ή απογειώνονται στην εξέδρα.
Άνθρωποι όμως που ανέχονται η και εξάρουν τα ήθη του Άδωνι Γεωργιάδη , ή την εντιμότητα και τον νέο αέρα του “ξεβγάζω τα άπλυτα στο ποτάμι” κ. Σταύρου Θεοδωράκη, αισθάνονται να αφυπνίζεται ένα βασικό τους ένστικτο υπαρξιακού πανικού και αγωνίας από τις ασεβείς ερωτήσεις των επιτροπών ως προς τις στοιχειώδεις δημοκρατικές τους ελευθερίες διαπλοκής και αλληλοκάλυψης, ελευθερίες που άγγιξε ακροθιγώς μια διαδικασία για την διαφάνεια, επαρχιώτικης αισθητικής ομολογουμένως με ατμόσφαιρα ανάλογη των ημιερασιτεχνικών πολιτικών ταινιών που γυρίστηκαν στην χούντα , με ερασιτέχνες ηθοποιούς, άτεχνες αλλά ενδεικτικές του κλίματος και της καφρίλας της εποχής, όπως λένε, και διάρκεια που ξεπέρναγε και τους πιο ένθερμους θεατές ταινιών του Αγγελόπουλου . Αλλά, το κυριότερο, χωρίς την στυλιστική εκλέπτυνση ενός στημένου δημοκρατικού σόου, που αν δεν μιμείται κατά γράμμα τα αμερικάνικα πρότυπα, να πλησιάζει τουλάχιστον κάπως σε αισθητική και βαθύ δημοκρατικό υπόστρωμα τη Γιουροβίζιον.
Με πρόεδρο της επιτροπής μια σικάτη και αδιάβλητη ύπαρξη, σαν την Έλλη Στάη, αλλά αυτό θα ήταν το ιδεατό βέβαια π.χ. και στη θέση της Ραχήλ Μακρή κάτι σε Φαίη Σκορδά, γιατί και το ξανθό χάνει τη φυσική του απόχρωση και χάρη και αβρότητα όταν σκαρφαλώνει άγαρμπα στη δημόσια σφαίρα και χαριεντίζεται με τα γνωστικά αντικείμενα του δικαίου και του δημοσίου συμφέροντος.
Αυτό μάλλον ούτε και οι Συριζαίοι δεν το αντιλαμβάνονται, με τη δημοκρατική υψηλοφροσύνη που τους διακρίνει αλλά και τους συνέχει όλο και πιο σφιχτά. Τι να κάνουν , κάνουν κι αυτοί τα στραβά μάτια , ένα ακόμα γοητευτικό νούμερο τους από τα πολλά , ταχυδακτυλουργικών ικανοτήτων, και υψηλής τηλεθέασης για θολωμένα μάτια.
Και παρότι υπάρχουν ακόμα πυρήνες αντίστασης στην διαστρέβλωση κάθε αλήθειας από τις εικονικές πραγματικότητες – γιατί δεν είναι μόνο μία να πεις- που μας επιβάλλοται κατά κράτος, δεν μπορείς να αντισταθείς στη σκέψη ότι τελικά η μυθιστορηματική Δίκη του Κάφκα αναφέρεται σε μια κοινή αλήθεια ριζωμένη στα συμβόλαια των κοινωνιών μας, που καμιά επιτροπή , διαδικασία η δίκη στον μηντιακό μας κόσμο δεν αποκαθιστά.
