Να ‘μαστε, λοιπόν, λίγες ώρες πριν το πιο πρωτοφανές δημοψήφισμα στην ιστορία των δημοψηφισμάτων. Να ‘μαστε, λοιπόν, «κυρίαρχος» λαός, να αποφασίσουμε τάχα για το μέλλον μας, διότι αυτό κάνουν τα δημοψηφίσματα, λένε. Κάνουν το λαό αφέντη του εαυτού του.
Βέβαια, όταν παραλίγο να υπογραφεί το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, εκεί δεν θα χρειαζόταν η απόφαση του κυρίαρχου λαού. Και όταν ο κυρίαρχος λαός ψήφιζε – όχι με δημοψήφισμα, αλλά με κάτι ακόμα ισχυρότερο, με εκλογές – τον ΣΥΡΙΖΑ για να καταργήσει τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς του νόμους, η βούληση του κυρίαρχου λαού δεν ήταν τόσο ισχυρή και επιτακτική. Κι έτσι μπορούσαν να την συνθλίβουν και να την ακυρώνουν σε απανωτές διαπραγματεύσεις με εκείνους που δεν θα έπρεπε να διαπραγματεύονται.
Αλλά, τελοσπάντων, καλούμαστε να πάρουμε μία θέση. Μία θέση τέτοια που τη Δευτέρα δεν θα μπορούν να την κρύψουν στο μανίκι και μετά να την εμφανίσουν με άλλη μορφή, σαν μαθητευόμενοι Χουντίνι.
Να ψηφίσουμε ΟΧΙ; Όχι σε τι αλήθεια; Στην πρόταση των δανειστών; Μα πριν την πρόταση των δανειστών είχαμε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ που θα κόστιζε 8 δις. από τη ζωή μας, την περίθαλψή μας, τα φάρμακά μας, το μισθό μας, το φαγητό μας, τη σύνταξη των γερόντων μας. Και γι’ αυτή δεν κληθήκαμε να ψηφίσουμε. Λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος εμφανίστηκε μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ των 29 δις. Και αν αυτό γινόταν δεκτό… τότε ούτε δημοψηφίσματα, ούτε άλλες «χαρές» για τον «κυρίαρχο» λαό θα είχαμε.
Να ψηφίσουμε «ΟΧΙ» για να διαπραγματευτεί η κυβέρνηση από καλύτερη θέση, αυτή που της εξασφαλίζει η λαϊκή θέληση; Μα, οι «καλοί» άνθρωποι με τους οποίους διαπραγματεύεται δεν σεβάστηκαν τη λαϊκή βούληση έτσι όπως προέκυψε από τις εκλογές… Γιατί να σεβαστούν το δημοψήφισμα; Μήπως, επειδή το «ΟΧΙ» θα είναι η μαγιά μιας μεγάλης λαϊκής κινητοποίησης που θα εμποδίσει τόσο την κυβέρνηση όσο και τους δανειστές να το ερμηνεύσουν κατά το δοκούν; Αλλά, ένα κίνημα για είναι πραγματικά ισχυρό και ικανό να εμποδίζει επιθέσεις πρέπει να έχει καθαρούς στόχους και ξεκάθαρο αντίπαλο. Λαϊκά κινήματα ισχυρά με όρους και στόχους «δημιουργικής ασάφειας» δεν υπάρχουν.
Εξάλλου, η ίδια η κυβέρνηση που καλεί το λαό να ψηφίσει «ΟΧΙ» έχει προσδιορίσει και το περιεχόμενο αυτής τη ψήφου. «Καμία ρήξη με την Ε.Ε., συμφωνία (μνημόνιο δηλαδή) στις επόμενες 48 ώρες».
Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι κάπου στο βάθος υπάρχει η προοπτική της εξόδου από την Ε. Ε. εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο … περίεργα. Διότι ανάμεσα στον μαφιόζικο καπιταλισμό της Ε. Ε. και τον κατσαπλιάδικο καπιταλισμό των κερδοσκοπικών fundς δε μπορούμε να διαλέξουμε τίποτα από τα δύο, αλλά μόνο τον τρίτο δρόμο: αυτόν της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη μονομερούς διαγραφής του χρέους, με το λαό στην εξουσία και πραγματικό κυρίαρχο.
Οσο για την επιλογή του «ΝΑΙ»…. Καλό θα ήταν να μην επιστρέψουμε σε εκείνο το είδος ανθρώπου που περιγράφει ο Μέγας Ιεροεξεταστής στους Αδερφούς Καραμάζοφ του Ντοστογιέφκι (και ευχαριστώ τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο που μου το θύμισε στο άρθρο του στον Ημεροδρόμο https://www.imerodromos.gr/h-dysh-ua-dysei/), δηλαδή το είδος «κάντε μας σκλάβους, αλλά χορτάστε μας».
Ας μην υπογράψουμε την θανατική μας καταδίκη ούτε με «ΟΧΙ», ούτε με «ΝΑΙ», γιατί σε κάθε περίπτωση θανατική καταδίκη θα είναι. Ας ακυρώσουμε την παγίδα…
