Διανύουμε ήδη τον τελευταίο μήνα του έτους και οσονούπω θ’ αρχίσουμε να ανταλλάσσουμε διάφορες ευχές για μακροημέρευση, τύχη και τα συναφή, πιστοί στο κλίμα των επικείμενων γιορτών. Μόνο που η ατμόσφαιρα κάθε άλλο παρά γιορτινή μοιάζει και οι ευχές κάθε άλλο παρά πραγματικότητα γίνονται. Γι’ αυτό, εισηγούμαι να σταθούμε για μια φορά ειλικρινείς και να δώσουμε τη μοναδική ευχή που κάνουμε πράξη: «καλή αδιαφορία».
Αδιαφορώ για τους άνεργους που μετράνε πόσα βιογραφικά έστειλαν και πόσες απαντήσεις πήραν, πόσες πόρτες χτύπησαν και πόσες απ’ αυτές άνοιξαν. Δε με νοιάζει που δεν τους επιτρέπεται να ζήσουν, αρκεί που καταφέρνω να ζω εγώ.
Αδιαφορώ για το άδειο τραπέζι του άλλου, για την άδεια τσέπη του, για τα κλειδιά του σπιτιού του, εκείνου που το πληρώνει με ενοίκιο, που το πληρώνει ακόμη στο δάνειο, που κινδυνεύει να το χάσει, που το έχει ήδη χάσει.
Αδιαφορώ για την εκπαίδευση, που έχει πάψει προ πολλού να είναι δωρεάν και για όλους, όπως και η υγεία. Εμπορευματοποιήθηκαν αμφότερες και προσφέρονται, κατά κύριο λόγο, σε κάποιους. Σε ορισμένους. Σε όσους.
Αδιαφορώ για τα κύματα που πνίγουν τους πρόσφυγες (βέβαια, για να είμαι απολύτως σωστή, τα κύματα ολοκληρώνουν τη δουλειά που έχουν ξεκινήσει κάποιοι άλλοι προηγουμένως). Αδιαφορώ για τους πρόσφυγες γενικά. Αλλάζω και κανάλι εάν τύχει να τους πετύχω σε κάποιο ρεπορτάζ της υποκρισίας. Αδιαφορώ και για όσους ενδιαφέρονται για τους πρόσφυγες.
Αδιαφορώ για το περιβάλλον και για τους «τρελούς οικολόγους», αλλά την ίδια στιγμή θέλω να συνεχίσω να αναπνέω κανονικά. Στο Πεκίνο, πάντως, δεν αναπνέουν κανονικά. Κυκλοφορούν με μάσκες και περπατούν κάτω από έναν πορτοκαλί, ομιχλώδη ουρανό.
Αδιαφορώ για την εν ψυχρώ πολιτική δολοφονία του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου του Ντιγιάρμπακιρ το πρωί της 28ης του Νοέμβρη, Ταχίρ Ελτσί. Αδιαφορώ για τις δολοφονίες μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών κι ας πρόκειται πολλές φορές για δολοφονίες ανήλικων παιδιών. Αδιαφορώ για τους βομβαρδισμούς στην Συρία.
Ο Φρειδερίκος Νίτσε, στο βιβλίο του με τίτλο «Το λυκόφως των ειδώλων», καταγράφει τέσσερα μεγάλα λάθη που επαναλαμβάνουμε κατά κόρον. Ένα από αυτά είναι η σύγχυση μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος. Έχουμε τη συνειδητή ψευδαίσθηση ότι η αδιαφορία μας είναι αποτέλεσμα των γεγονότων. Όντες, δηλαδή, απογοητευμένοι, κουρασμένοι, εξαπατημένοι, δεν εντοπίζουμε πια κάποιο νόημα, δεν βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να ανατραπεί μια κατάσταση κι αποφασίζουμε να παραδώσουμε τα όπλα. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι οι περισσότεροι δεν έχουμε καν πολεμήσει. Μπήκαμε κατευθείαν σε καθεστώς αδιαφορίας, η οποία είναι, τελικά και ξεκάθαρα, η αιτία όλων αυτών που συμβαίνουν και που θα συνεχίσουν να συμβαίνουν.
Μέχρι πότε;
Μέχρις ότου η κατά συνθήκη και κατ’ επίφαση ζωή μας γίνει ένα σκοινί γύρω από το λαιμό. Εάν αδιαφορήσουμε και τότε, δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία να βγάλουμε τη θηλιά χωρίς απώλειες.
