Στα τέλη Ιουλίου του 1954 επρόκειτο να διεξαχθούν, οι Βαλκανικοί Αγώνες στο Βελιγράδι. Ο ΣΕΓΑΣ, 15 μέρες προ των Βαλκανικών, είχε καθιερώσει να προσφέρει κάθε μεσημέρι ένα πιάτο φαϊ, στα μέλη της Ανδρικής Εθνικής Ομάδας (άγνωστο γιατί δεν έκανε το ίδιο και για τις αθλήτριες). Μια από αυτές τις μέρες, πρωί γύρω στις 11, κατέβαινα την Πανεπιστημίου, και απέξω από το εστιατόριο που τρώγαμε, είδα έναν συναθλητή μου, να κάνει βόλτες, έκπληκτος τον ρώτησα «τι κάνεις εδώ τόσο νωρίς;», «περιμένω να ανοίξει το εστιατόριο, για να μπω να φάω»…
Ένα άλλο μεσημέρι, ενώ τρώγαμε, σε κάποιο από τα διπλανά τραπέζια, ένας άλλος συναθλητής μου, αρπάχτηκε με το γκαρσόνι, γιατί δεν του έδινε και δεύτερη σαλάτα που του ζητούσε, ενώ το γκαρσόνι, προσπαθούσε να του εξηγήσει, ότι , αυτές ήταν οι εντολές που είχε…
Κατά τη διάρκειά των Αγώνων θυμάμαι ότι ο προπονητής μας , ο Σίμιτσεκ, παρατήρησε έναν συναθλητή μου, ο οποίος δεν είχε πάει πολύ καλά, λέγοντας του: «πήρες κιλά, έπεσες με τα μούτρα στο φαγητό»…
Ανέφερα αυτά τα γεγονότα, για να περιγράψω ποιο ήταν το κλίμα εκείνης της εποχής και τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες προσπαθούσαμε να κάνουμε αθλητισμό.
Στις 25 Ιουλίου, πρώτη ημέρα των Βαλκανικών Αγώνων, συνέβη ένα πρωτοφανές γεγονός. Προ του αγωνίσματος, των 100μ. είχαν προηγηθεί τα 80μ. με εμπόδια γυναικών ( τότε οι γυναίκες έτρεχαν 80μ. με εμπόδια, και όχι 100μ. που τρέχουν τα τελευταία χρόνια ) οι διοργανωτές, κατά παράβαση των κανονισμών, αντί να μεταφέρουν την αφετηρία, μετέφεραν τον τερματισμό(!), βάζοντας, γραμμή τερματισμού, και δεξιά και αριστερά στυλοβάτες. Αυτό το πολύ σοβαρό γεγονός, θα έπρεπε να είχε επισημανθεί από τους συνοδούς της ομάδας μας. Αν είχε συμβεί αυτό θα είχαμε κερδίσει, ένα χρυσό μετάλλιο στα 100μ. με ένα μεγάλο για την εποχή ρεκόρ. Ετσι, εγώ τερμάτισα στα 80μ. με 2μ.διαφορά από τον δεύτερο γνωστό Γιουγκοσλάβο σπρίντερ Γιόβαντσις, ο οποίος όμως συνέχισε και κέρδισε την κούρσα με 10,8…
Όμως, οι συνοδοί της ομάδας και ο προπονητής μας έκαναν ακόμα ένα σοβαρό λάθος. Δεν έκαναν ένσταση, ώστε να επαναληφθεί η κούρσα, αδράνησαν. Εγώ, δεν αρνήθηκα ποτέ, το δικό μου ποσοστό ευθύνης, το οποίο οφειλόταν στην απειρία μου, λόγω της ηλικίας μου .
Την άλλη μέρα κέρδισα τα 200μ. με Πανελλήνιο Εφηβικό Ρεκόρ.
Το κακό όμως είχε γίνει και η αιτία ήταν μία, δεν υπήρχε καμιά μορφή οργάνωσης στον ελληνικό αθλητισμό, σε κανένα τομέα. Όλα ήταν της «πλάκας».
Δυστυχώς , ήμασταν πολύ πίσω, μα πάρα πολύ πίσω, μια διαπίστωση που επιβεβαιωνόταν εκείνη την εποχή σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα.
Π.χ. Ποιος γνώριζε, εκτός από μας, ότι το Παναθηναϊκό Στάδιο (το Καλλιμάρμαρο ) είχε ποιοτικά, τον χειρότερο στίβο στην Ευρώπη και ότι η ευθεία των 200μ. είχε ανήφορο 1,60μ και τα 100μ. 1,40μ; !!!
Με αυτές τις συνθήκες, τρέχαμε στο Στάδιο. Πέρα από το γεγονός, ότι δεν είχε και καμία σχέση με την σύγχρονη αρχιτεκτονική των Σταδίων. Αλλά δεν ήταν βέβαια μόνο αυτά. Σιγά, σιγά,θα τα μοιραστώ, όλα μαζί σας, αρκετά τα κράτησα μέσα μου ( 70 περίπου χρόνια, φτάνει πια )…
